و اين خلق را كه با او بودند هر يكى را حوضى سنگين كرده بود ، و يكى گروه را از ديوان به غوّاصى مشغول كرد و هر چه اندر دريا گوهرها بود بر آوردندى . و اين غوّاصى به وقت سليمان آمد . و هر گه كه بر ديوى خشم گرفتى و خواستى كه او را به زندان كند سنگى به دو نيم باز گرفتى و آن را به ميان سنگ اندر كردى و هر دو به هم باز دوختى . و خداى عزّ و جلّ سليمان را چشمه‌اى داده بود از مس و روى ، و اين هر دو را به يك اندر بگداختى ، و هرگز كس آن را نكرده بود از پيش او . و خداى چنين گفت : * ( وَأَسَلْنا لَه عَيْنَ الْقِطْرِ 34 : 12 ) * . يعنى الصفر المذاب . پس آنگه آن سنگ را به دريا افكندى ، چنان كه خداى عزّ و جلّ گفت : [ a 79 ] * ( وَآخَرِينَ مُقَرَّنِينَ في الأَصْفادِ 38 : 38 ) * ، و [ الصفد قيد من الحديد ] . پس گفت : * ( هذا عَطاؤُنا فَامْنُنْ أَوْ أَمْسِكْ بِغَيْرِ حِسابٍ 38 : 39 ) * . اين را عطا دادم خاصّه ، و از ايشان هر كه را خواهى بازدار و هر كه را خواهى منّت كن و دست باز دار بىآنكه كسى ترا منع و دفع كند . پس گفت : * ( وَإِنَّ لَه عِنْدَنا لَزُلْفى وَحُسْنَ مَآبٍ 38 : 25 ) * . يعنى المرجع بالملك . و هر كه اين جهان را بگذارد و التفات نكند و اندر او نيكى كند ، من آن جهان بدهمش و آن بزرگتر و نيكوتر از اين جهان بود .
و عبد الله الانطاكى رحمة الله عليه گويد به كتاب زهد اندر ايدون كه سليمان عليه السّلام با آن همه مملكت نان جوين خوردى . و چنين گويند كه : سليمان را عليه السّلام بساطى بود صد فرسنگ ، بر آن بساط تختش بنهادندى و سليمان بر آنجا نشستى ، و تخت زرّين بود ، و شش هزار كرسى بر آن بساط بنهادندى . پس بر آن بساط و كرسيها آدميان بنشستندى و از پس آدميان مهتران پريان بر كرسيها بنشاندى و كهتران را بر بساط . پس ديوان و مرغان را بفرمودى تا بر بالاى سر ايشان بيستادندى و سايه كردندى . پس باد را بفرمودى تا آن بساط را بر گرفتى با چندان خلايق و به هوا اندر ببردى چنان كه او خواستى . و به هر جايى كه آن بساط برسيدى صد فرسنگ آفتاب بپوشيدى و سايه كردى .
و سليمان عليه السّلام وقتى به دمشق بودى و وقتى به مزگت بيت المقدس ، و هر كجا خواستى شدن باد را بفرمودى تا آن بساط را بر گرفتى و بدانجا كه سليمان خواستى بردى ، چنان كه خداى گفت : * ( وَلِسُلَيْمانَ الرِّيحَ عاصِفَةً تَجْرِي بِأَمْرِه ) *

414