ملك همى داشت به ضعيفى ، و بنى اسرائيل را رنج همى رسيد .
چون چهارصد و شصت سال تمام شد ، خداى عزّ و جلّ اشموئيل را پيغمبرى داد . و بنى اسرائيل بر دست جبابره تباه شده بودند و ملك ايشان را جالوت نام بود و از عمالقه بود ، و اشموئيل بن ريان ، طالوت را ملك ايشان كرد و تدبيرهاى ايشان همى كرد سى سال . و اين جالوت به ملك شام پيوسته بود از جبّاران و فرعونان ، و بنى اسرائيل به بلاى او اندر بودند و از خداى عزّ و جلّ پيغمبرى همى خواستند تا دين و شريعت موسى تازه گرداند ، و سى سال اندر اين آرزو بودند ، و از سبط انبيا هيچكس نمانده بودند . و سبط پيغمبرى سبط لاوى بن يعقوب [ بود ] ، از آن سبط كه موسى و هارون بودند ، مردى بوده بود نام او ريان بن علقمه ، ايشان آگاه شدند كه او را زنى مانده است و او بار دارد .
مردمان آن زن را نيكو همى داشتند . و اندر بنى اسرائيل عالمى بود بزرگوار ، نام او عيل ، و آن زن را تربيت همى كرد تا او را نگهبانى و محافظت مىكرد ، تا آن زن به وقت وضع حمل پسرى آورد او را اشموئيل نام كردند ، و اين عيل او را همى پرورد .
چون هفت ساله گشت ، تورات و شريعت موسى بياموخت . و چون چهل ساله شد ، خداى عزّ و جلّ او را پيغمبرى داد . و اشموئيل عيل را چون پدر داشتى . شبى با عيل خفته بود . جبرئيل اشموئيل را بانگ كرد . بيدار شد گفت : يا باب ! تو خواندى مرا ؟
گفتا : نه . گفت : كسى مرا خواند . گفتا : بخسب . ديگر شب و سديگر شب همچنان همى ديد . عيل اميد همى داشت كه خداى عزّ و جلّ اشموئيل را همى پيغمبرى دهد ، او را گفتا : اى پسر ! اگر ترا آواز دهند تو گوى لبيك و سعديك .
پس جبريل يك شب خود را بر او پيدا كرد و پيغام خداى عزّ و جلّ بگزارد . عيل را گفت : اى پدر ! خداى تعالى مرا پيغمبرى داد و پيغام خويش به من فرستاد و جبريل خويشتن را بر من ظاهر كرد . عيل بنى اسرائيل را بشارت داد . و عيل را دو پسر بودند بزرگ ، و اندر سنّت قربان به شريعت موسى ايشان را حديث كرده بود و چيزى افزوده ، و عيل آن را خوار داشت و پسران را نهى نكرد . و چون اشموئيل گفت : مرا پيغمبرى آمد ، عيل گفت : اى پسر ! خداى عزّ و جلّ ترا هيچ پيغام داد سوى

390