معاذ الله كه پيغمبر و كليم خداى عزّ و جلّ زنا كند . موسى را از درد آب از چشم بدويد و برخاست و از ميان ايشان بيرون شد و قارون خجل گشت اندر بنى اسرائيل .
و اندر تفسير اين آيت كه خداى گفت : * ( يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَكُونُوا كَالَّذِينَ آذَوْا مُوسى فَبَرَّأَه الله مِمَّا قالُوا وَكانَ عِنْدَ الله وَجِيهاً 33 : 69 ) * . اين است كه گفتم و خداى او را از آن برى كرد . و گروهى گفتند : چون هارون بمرد موسى را گفتند : هارون را تو كشتى . اين آيت در شأن آن آمد . پس موسى از بر ايشان برفت و صبر نتوانست كردن . خداى را سجده كرد و بسيار بگريست و زارى كرد . خداى تعالى گفت : زمين را فرمانبردار تو كردم يا موسى ! هر چه خواهى بفرمايش . موسى شاد شد و باز بر ايشان آمد بشتاب و گفت : يا بنى اسرائيل ! دور شويد از اين مرتد كه خداى عزّ و جلّ فرمود تا زمين او را فرو برد .
بنى اسرائيل دانستند كه موسى راست گويد . بگريختند و از قارون دور شدند ، و قارون از كبر سوى موسى ننگريست و برنخاست . موسى گفت : يا ارض خذيه . اى زمين بگيرش . زمين زير قارون اندر يك جنبيدن بجنبيد . قارون بترسيد و برخاست . زمين پاى او بگرفت تا شتالنگ . قارون بخنديد و گفت : اين چه جادويى است كه آوردى ؟ موسى گفت : يا ارض خذيه . زمين تا زانوش بگرفت . قارون گفت : يا موسى ! زمين را بگوى تا مرا دست باز دارد تا من اندر كار تو بنگرم . موسى گفت : يا ارض خذيه . زمين تا گردنش بگرفت . قارون گفت : يا موسى ! زنهار به حقّ قرابت و رحم كه ميان ما است . موسى گفت : يا ارض خذيه . قارون را فرو برد و ناپديد كرد .
موسى بازگشت و با خداى تعالى مناجات كرد و شكر گفت . خداى تعالى گفت :
اى موسى ! آن بندهء من قارون ترا چندان بخواند و از تو فرياد خواست و تو او را فرياد نرسيدى . گفتا : يا رب ! چنان چشم داشتم كه ترا خواند . گفتا : يا موسى اگر او مرا خواندى من ترا بر او مسلَّط [ a 69 ] نكردمى ، و ليكن بدين كه كردى هرگز ديگر زمين را فرمانبردار كس نكنيم . و خداى عزّ و جلّ دانا بود بدانكه موسى كرد و حكم او در ازل چنان بود ، و او عالمتر از عالميان است . و حكمت اندر اين كه خداى عزّ و

356