[ خبر باز آمدن ارميا عليه السّلام به بيت المقدس ] پس چون بخت النّصر ، ارميا را از زندان بيرون كرد ، خداى عزّ و جلّ او را فرمود كه به بيت المقدّس باز شو و آنجا بباش كه من آن شهرها و مزگتها آبادان خواهم كردن . پس ارميا از شام به بيت المقدّس شد و خرى داشت كه بر آن خر برنشسته بود .
گروهى گفتند كه اين ارميا به عبرانى بود و به تازى عزيز نام بود و اين آن است كه خداى عزّ و جلّ گفت : * ( أَوْ كَالَّذِي مَرَّ عَلى قَرْيَةٍ وَهِيَ خاوِيَةٌ عَلى عُرُوشِها 2 : 259 ) * . چون ارميا به بيت المقدّس آمد ، همه شهر ويران بود و مردمان از آن شهرها برفته بودند و درختان بر جاى و ميوه ها بر درخت و جويهاى پر آب روان . و او به يكى ديه اندر شد و گرسنه بود . لختى انگور و لختى انجير از درخت باز كرد و با خويشتن بيرون آورد و همچنان بر خر نشسته ، و به دشت از خر فرو آمد و آن انگور و انجير پيش بنهاد و پاره‌اى از آن بخورد و لختى پيش خود بنهاد . چون از آن بخورد تشنه شد .
و بدانجا كه او بود در دشت آب نبود ، كاسه‌اى پيش خود بنهاد و انگور بيفشرد و آب او باز خورد . و آن خر را بر خاربنى اندر بست . و او بدان ديهها همى نگريست به تعجّب . پس با خويشتن گفت : * ( أَنَّى يُحْيِي هذِه الله بَعْدَ مَوْتِها 2 : 259 ) * . گفت : نشايد بودن كه خداى تعالى آن ديه مرده يعنى خراب شده باز زنده كند ، يعنى باز آبادان كند . و آن شهر بيت المقدّس همه مردم مرده بودند ، زيرا كه شهر ويران همچون مرگ است مردم را و جانور را . چگونه باشد كه خداى عزّ و جلّ آن ديه ويران شده را آبادان كند و

464