خطبهء منوچهر الملك و ابتداى خطبه خداى را حمد و سپاس گفت و طاعت و بندگى نمود ، پس ايشان را ايدون گفت كه : اى مردمان ! اين همه كه شما مىبينيد بدين چندين بسيارى [ و ] چندين گونه خلق كه اندر جهاناند همه را خالقى است كه ايشان را از نيست پديد آورد و آفريدگار همه است و نعمت بر اين خلق از او است . بر همگنان واجب و لازم است مر آفريدگار خويش را پرستيدن و بر نعمت او سپاسدارى كردن و خود را به قضاى او سپردن كه هر چه بودنى است چاره نيست كه بباشد ، و هيچكس ضعيفتر از مخلوق بر درگاه خالق نيست ، و اگر اين مخلوق به خود چيزى نه از او جويد نيابد ، و اگر از او جويد بيابد ، و هيچكس تواناتر و قوىتر از خالق نيست بر همه خلق زيرا كه هر گاه كه مخلوقى را بجويد ، خود به دست قدرت وى اندر است . پس از همه چيز خالق قوىتر بود ، و از همه ، اين مخلوق ضعيفتر كه هر چه بجويد به خود يافت نتواند و چون از او گريخت جويد نتواند ، و انديشه كردن از خالق مخلوق را روشنايى افزايد اندر دل و جان ، و ناانديشيدن از اين ، تاريكى افزايد در دل و جان .
و پيشينگان رفتند و جهان به ما دست باز داشتند ، و ما را چاره نيست از پس ايشان رفتن ، و ايشان چناناند چون بيخ درخت مر درخت را و ما ايشان را چون شاخ درخت را ، و چون شاخ را بيخ بر كشى ، از پس آن چه مايه پايد و چه پايدارى كند ؟ ! ما نيز از پس ايشان چه قدر پاييم اندر اين جهان ؟ !

258