مىبينيد كه چه وضعى دارم . گمانم اينست كه خواهم مرد . بيعت خود را از شما برداشتم و امر خلافت را بخودتان واگذار كردم ، خودتان يكى را انتخاب كنيد ، اگر در زنده بودن من اين كار را بكنيد كه چه بهتر . آنها رفتند و باهم به توافق نرسيدند و برگشتند و گفتند : تو خودت انتخاب كن . ابوبكر جواب داد : قول مىدهيد هر كه را انتخاب كرديم بپذيريد ؟ گفتند : بله . گفت : پس فرصت دهيد فكر كنم . سپس بدنبال عثمان بن عفان فرستاد و از او نظر خواست و به او گفت من به تو اطمينان دارم ، عثمان هم عمر را پيشنهاد كرد . ابوبكر وصيت‌هاى خود را گفت و او هم نوشت . به اسم جانشين كه رسيد ، بيهوش شد . به هوش كه آمد ، گفت بنويس ، عمر .
خطبه ابوبكر و تأكيد او بر لزوم رضايت مردم به جانشينى عمر ! !
- تاريخ مدينه ج 2 ص 285 عاصم بن عدى مىگويد : ابوبكر را به مسجد آوردند و در آخرين خطبه خود پس از حمد و ثناى الهى گفت : مردم از دنيا حذر كنيد كه دنيا فريبكار است ، آخرت را بر دنيا ترجيح دهيد ، كه محبت دنيا و آخرت باهم جمع نمىشوند . اين امر خلافت بايد اول و آخرش سالم باشد ، كسى كه متصدى آن مىشود بايد افضل شما و خوددارترين شما و ملايمترين شما باشد ، كسى باشد كه بيشتر از ديگر به نظر صاحب نظران عمل كند ، كسى باشد كه به كارهاى بيهود نپردازد و از مشكلات نهراسد و از يادگيرى خجالت نكشد و در كارها متحير نشود و قدرت بر انجام كارها داشته باشد و آينده‌نگر باشد و در دشمنيها نلغزد و سست نشود و او كسى جز عمر بن خطاب نيست . سپس از منبر پائين آمد و به خانه رفت . آنها هم كه مخالف بودند ، مجبور شدند با ديگران كه راضى بودند هم‌نوار گردند .
ابوبكر با كسانى درباره خلافت عمر مشورت كرد كه همه دوستدار عمر بودند ! !
- تاريخ مدينه ج 2 ص 285 واقدى از اساتيد خود نقل مىكند : هنگامى كه بيمارى ابوبكر سخت شد ، عبد الرحمان بن عوف را خواست با او درباره عمر صحبت كرد ، عبد الرحمان گفت : تو او را بهتر از من مىشناسى ، ابوبكر باز اصرار كرد . گفت : او بهتر از آنستكه تو فكر مىكنى . سپس عثمان را خواست و همين مطلب را با او در ميان گذاشت ، عثمان هم در جواب گفت : باطن او از ظاهرش بهتر است

926