در خطر بود . فردا صبح روز صليب رود به عرض شانزده ذراع به جريان افتاده و از آن سال تا به امروز بدى و ناراحتى از مردم مصر دور شده است .
- كنز العمال ج 12 ص 560 35759 - قيس بن حجاج از ديگران روايت مىكند : هنگامى كه عمرو بن عاص مصر را فتح كرد ، در ماه بئونه كه از ماههاى عجمى است وارد مصر شد . مردم مصر نزد او آمده ، گفتند : اى امير اين رودخانه نيل رسم و رسومى دارد تا جريان پيدا كند . عمرو پرسيد : آن رسم چيست ؟ گفتند : دوازده شب كه از اين ماه بگذرد دختر باكره‌اى را بهر صورتى كه بخواهند ( با پول يا چيز ديگر ) راضى كرده ، دختر را از آنان مىگيريم و بهترين لباسها و زينت آلات را به او پوشانده ، سپس او را به نيل مىاندازيم .
عمرو گفت : چنين چيزى در اسلام نداريم ، آنچه قبل از اسلام بوده ديگر باطل شده است . سه ماه ( ماههاى بئونه و ابيب و مسرى ) صبر كردند ، آب رود جارى نشد . بطوريكه تصميم گرفتند از آنجا كوچ كنند . عمرو قضيه را براى عمر بن خطاب نوشت . عمر در جواب او نوشت : كار تو درست بوده و اسلام گذشته‌ها را باطل كرده است . نامه من كه رسيد ، داخل آن نوشته‌اى است آن را به نيل بينداز . موقعى كه نامه رسيد ، عمرو آن نوشته را باز كرد در آن آمده بود : از عبدالله عمر بن رود نيل . اگر مىخواهى به خواسته خودت حركت كنى ، حركت نكن . اما اگر خداوند قهار بخواهد ترا به جريان خواهد انداخت عمرو آن نوشته را يك روز قبل از روز صليب به نيل انداخت ، و آن زمانى بود كه مردم آماده كوچ بودند . زيرا اگر نيل به جريان نمىافتاد ، زندگى آنها در خطر بود . فردا صبح روز صليب رود به عرض شانزده ذراع به جريان افتاد و از آن سال تا به امروز بدى و ناراحتى از مردم مصر دور شده است .
اگر نامه عمر نبود ، نه نيل بود و نه مصر ! !
- معجم البلدان ج 5 ص 332 از عمرو بن عاص روايت شده : رود نيل بزرگ و سيد نهرها است . خداوند تمامى نهرهاى بين مشرق و مغرب را مأمور كرده به آن بريزند . هنگامى كه خداوند مىخواهد نيل را به جريان اندازد ، به تمام نهرها دستور مىدهد ، به طرف نيل بروند و چشمه‌هائى در زمين مىشكافند تا به آب نيل

723