آغاز جنگ ايرانيان با حبشيان و دلاورى و فداكارى شگفتانگيز « وهرز » فرمانده ايرانى و پيروزى ايرانيان چون از مدت مهلت يك روز باقى ماند « وهرز » فرمان داد كه كشتيها را آتش زدند و آنچه از پوشاك ، افزون از جامه‌هاى تنشان بود سوختند . پس از آن دستور داد آنچه خوردنى و توشه در لشكر بود فراهم آوردند و بلشكريان گفت آنچه مىتوانند بخورند . چون از خوردن كنار نشستند فرمان داد كه مازاد خوردنيها را در دريا ريختند ، آنگاه مانند خطيبى در ميان لشكريان به پا ايستاد و چنين گفت :
خطبهء فرماندهء ايرانى آگاه باشيد ! اينكه كشتيهاى شما را سوختم براى آن بود كه بدانيد ديگر هرگز براى شما راهى ببازگشت نميباشد ! و اينكه پوشاك شما را سوختم براى آن بود كه بر من دشوار است كه مردم حبش بر شما پيروز شوند و جامه‌هاى شما را بيغما برند ! و اينكه توشهء شما را به دريا ريختم براى اين بود كه هيچكس از شما اميدوار نباشد كه براى يك روز توشه‌اى دارد كه با آن زندگى كند ! بنابرين اگر شما مردمانى هستيد كه صبر را پيشهء خود قرار ميدهيد و تا آخرين رمق جنگ ميكنيد مرا آگاه سازيد تا با دشمن مردانه بجنگيم ، وگرنه هم اكنون شمشير خود را در شكم خود فرو ميكنم چنانكه از پشتم درآيد و پيش از آنكه دشمن بر من دست يابد دست از زندگى بشويم ، زيرا من هرگز زنده تن بتسليم نميدهم و زبون دشمن دون نميشوم . نيك بينديشيد كه حال شما چگونه خواهد بود كه فرمانده شما با خود چنين كند ! همگى در پاسخ فرمانده شجاع خود فرياد زدند : ما همگى در ركاب تو جنگ خواهيم كرد : يا همگى مردانه در راه ميهن جان دهيم و يا شاهد پيروزى را در آغوش گيريم و مايهء سربلندى و افتخار كشور و شاهنشاه خود شويم .
مدت مهلت سپرى گرديد . بامداد روزى كه مهلت تمام شد ، « وهرز » ياران و سپاهيان خود را بسيج كرد و در حالى كه دريا را در پشت سر قرار داده بود رو به آنان كرد و ايشان را بصبر و ثبات سفارش نمود و گفت ، كار ما از دو گونه بيرون نيست :
يا بر دشمن پيروز ميشويم و تاج سرافرازى و افتخار بر سر مينهيم و يا با بزرگى و مردانگى

74