الف . ايمان به اينكه كليد سعادت عمل است ، در مقابل ايمان به بخت و هرج و مرج بودن دنيا و غيراينها .
ب . ايمان به اينكه عمل بايد در جهت صلاح باشد تا موجب سعادت گردد .
ج . ايمان به اينكه افراد يك اجتماع ، در دنيا سرنوشت مشترك دارند . فقط در آخرت است كه افراد از هم جدا مىشوند . بالاخره ايمان به اينكه اجتماع از خود ، حيات و موت و عمر و غيره دارد ( ( الميزان ) ذيل آيهء آخر سورهء آل عمران ، ايضاً ( الميزان ) جلد 7 ، ص . . . ذيل آيهء كريمهء « لِكُلِّ نَبَأٍ مُسْتَقَرٌّ وَسَوْفَ تَعْلَمونَ » : سورهء انعام ، آيهء 67 ) .
د . ايمان به اينكه « إنْ تَنْصُرُوا الله يَنْصُرْكُمْ » .
ه . ايمان به اثر نيك بلايا و شدايد .
و . ايمان به « ظَهَرَ الْفَسادُ فِى الْبَرِّ وَالْبَحْرِ » ، همچنين « إنَّ الله لايُغَيِّرُ ما بِقَوْمٍ . . . » ز . ايمان به تأثير عمل بد در قلب و در طرز قضاوت .
ح . ايمان به اينكه خدا را فراموش كردن ميدان زندگى را تنگ مىكند .
ط . اعتقاد به توكل ، يعنى اينكه پيمودن راه حق پشتيبان دارد و اساساً حق پشتيبان دارد و از اين جهت حق و باطل مساوى نيست ، بر خلاف منطق كسانى كه فقط به كار و سعى و استقامت در راه آن و هدف داشتن و حوصله به خرج دادن و تمركز فعاليت و امثال اينها اعتقاد دارند اما به اينكه در اين جهت فرقى بين حق و باطل هست ايمان ندارند . دين اين فكر را مىدهد كه حساب حق با باطل از اين جهت فرق مىكند . اگر هدف حق شد دستى پشتيبان اوست و با اعتماد به آن پشتيبان بايد قدم برداشت و راه حق هرگز شكست ندارد ، كشته شدن و حبس و زجر دارد اما شكست ندارد .
ى . خود اعتقاد به توحيد طبق منطق قرآن سطحى عاليتر دارد از افكار ديگر . اگر به طبقه بندى اگوست كنت مراجعه كنيم در مراحل سه گانهء فكر بشر ، مىبينيم كه فكر توحيدى قرآنى از آخرين مرحلهء آنها

500