حديثهاى مجعول كه حتى شيعه در اينجا روايت ابوهريره را پذيرفته است يك بيمارى ديگرى است .
آنها كه گفته‌اند : به هر الْفى الف قدى برآيد ، شايد از آن فكر فلسفهء اشراقى كه از فكر فلسفهء بابليها و ايرانيها و هنديهاى قديم سرچشمه گرفته كه مىگويد - به نقل حاجى - قيل نفوس الفلك الدوار نقوشها واجبة التكرار مايه گرفته كه مىگفته‌اند در هر بيست و پنجهزار و دويست سال يك بار حوادث عالم تكرار مىشود . بعد فلاسفهء اسلامى به كمك آيهء « وَإنَّ يَوْماً عِنْدَ رَبِّكَ كَألْفِ سَنَةٍ مِمّا تَعُدّونَ » ميزان سال را به سيصد و شصت هزار سال رسانده‌اند و كم كم گفته‌اند در اول هر روزى يعنى در هر هزار سال يك بار حوادث عالم تغييراتى و تجددى پيدا مىكند . بعد بهائىها و شايد قبل از آنها بافنده هاى ديگر [1] به مصداق * ( فأمَّا الَّذينَ فى قُلوبِهِمْ زَيْغٌ . . . ) * آيهء « يُدَبِّرُ الاْءمْرَ من السَّماءِ إلَى الاْءرْضِ ثُمَّ يَعْرُجُ إلَيْه فى يَوْمٍ كانَ مِقْدارُه ألْفَ سَنَةٍ مِمّا تَعُدّونَ » ( الم سجده آيهء 5 و در سورهء معارج اينطور است : « تَعْرُجُ الْمَلائِكَةُ وَالرّوحُ إلَيْه فى يَوْمٍ كانَ مِقْدارُه خَمْسينَ ألْفَ سَنَةٍ . فَاصْبِرْ صَبْراً جَميلًا . » آيهء 4 و 5 ) را دليل قرار داده‌اند بر اينكه در هر هزار سال يك بار تدبير امر از آسمان به سوى زمين مىشود يعنى پيغمبرى مبعوث مىشود و به همين دليل اين آيه را بشارتى براى ظهور باب قرار داده ، هرچند از زمان پيغمبر تا زمان ظهور باب هزار و دويست و شصت سال است تقريباً ولى گفته‌اند كه دورهء ائمه جزء دورهء رسالت است . به اين ترتيب از ضلالت ضلالت برمىخيزد . اولًا آن چيزى كه از فلسفهء قديم ايران و هند و بابل استنتاج شده مبنى بوده بر هيئت و طبيعيات قديم ، و بعد هم آنچه در اسلام است ربطى به اين معانى و اين مسائل ندارد .
غلطترين فكر اين است كه ما همهء اصلاحات جزئى و كلى را از مصلح و ظهور غيبى بخواهيم . موضوع حضرت حجت مطلبى است كه جنبهء كلى و جهانى دارد و چه ربطى دارد به اين مسائل مهمل و لايعنى و

[1] . مثل شعرانى در ( اليواقيت والجواهر ) فصل 65 .

169