به عنوان مثال اين كه پير به مريد مىگويد : فايده تابيدن نور از روزن فرع است و اصل آن شنيدن بانگ نماز است ، اگر ما اين دو را با تشبيه ، دنيا و آخرت فرض كنيم كه مراد مثنوى نيز همين است ، نتيجه چنين مىشود كه وجهه همّت مسلمان در كارها بايد آخرت باشد ، دنيا خود به تبع خواهد آمد ، آن وقت اين شعر بيان و توضيح خوبى است براى آيه شريفه كه مىفرمايد :
من كان يريد ثواب الدنيا فعنداللّه ثواب الدنيا و الآخرة . ( 1 ) « هر كس پاداش و ثمره دنيا را اراده كند ، پس نزد خداوند است پاداش دنيا و آخرت » .
و اينكه گفت : « نيّت آن را كن كه آن مىبايدت » مىتواند اشاره باشد به حديث شريف نبوى كه فرمود :
لكلّ امرء مانوى . ( 2 ) « براى هر انسانى آن است كه نيّت كرده است . » در تفسير صافى ذيل آيه شريفه فوق روايتى از كتاب كافى و خصال نقل كرده است كه ترجمه آن چنين است .

1 - سوره نساء ، آيه 134 . 2 - وسائل الشيعة 1 / 35 ، حديث 10 ، مقدّمه عبادات .

466