إسم الكتاب : نقدى بر مثنوى ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 639)

جارى مىگردد » . كه شيعه و سنّى نقل كرده‌اند و بيانگر آغاز راه است ، تا حديثِ معروفِ قربِ نوافل : و انّه ليتقرّب الىّ بالنافله حتّى احبّه فاذا احببته كنت سمعه الذى يسمع به و بصره الذى يبصربه . . . ( 1 ) « بنده من به وسيله كارهاى مستحب - نافله ، به سوى من تقرّب مىجويد تا اينكه او را دوست بدارم ، پس هرگاه او را دوست داشتم من گوش او خواهم بود كه با آن مىشنود ، و چشم او خواهم بود كه با آن مىبيند . . . » . كه در كتابهاى حديثى عامّه و خاصّه آمده است . و همچنين خطبه هشتاد و هفتم نهج البلاغه از امام العارفين على ( عليه السلام ) : عباد اللّه ، ان من احبّ عباد الله اليه عبداً اعانه الله على نفسه . . . فزهر مصباح الهدى فى قلبه . . . فهو من اليقين على مثل ضوء الشمس . . . ، ( 2 ) « از محبوب‌ترين بندگان خدا كسانى هستند كه خداوند آنها را بر ( تربيت ) نفس خود كمك كرده است . . . پس چراغ هدايت در دل آنها درخشيد . . . و چون نور خورشيد يقين ( به حقايق ) دارند . . . » . و سخنان آن حضرت به كميل ( 3 ) و احاديث معراجيّه و . . . كه اوجِ عروجِ صالحان و بلنداى پرواز مخلصان است ، همه و همه ترسيم كننده راه سلوك و معراج مؤمنانه در آسمان عبوديت و قرب الهى است .
ليكن همه اينها در چارچوب خاص و در همان مسيرى كه ارباب عرفان و سلوك حقيقى يعنى پيامبر و اهل بيت ( عليهم السلام ) ترسيم كرده‌اند ، تحقّق پذير است . سرمايه اصلى اين معراج معرفت و عبادت و تهذيب نفس و . . . و نهايت آن ( كه نهايت ندارد ) رضوان خدا و قرب حق و لقاء الله و دريافتِ نشانِ : ادخلى فى عبادى وادخلى جنّتى است .
نه آن چيزى كه متصوّفه و همفكران آنها ، در عين محروميّت از رهنمودها و معنويت‌هاى اهل بيت ( عليهم السلام ) ، ساخته و با جاذبه شعر و مثال و تشبيه و خطابه درآميخته ، و از برخى آنها بوى نامطبوع حلول و اتّحاد ( بايزيد و حلاّج و . . . ) ، و از برخى ديگر بوى وحدت موجود ( همه خدايى ) به مشام مىرسد . از رياضت‌هاى نامشروع و فناء در

1 - بحار ج 72 ، ص 155 ، نهايه ابن اثير ، ص 99 . 2 - نهج البلاغه ( صبحى صالح ) ص 118 . 3 - همان كتاب 147 ، ص 495 .

31