از برخى سخنان او ( غير از مثنوى ) استفاده مىشود كه وى به طور جدّى معتقد است كه مثنوى عارى از هرگونه خطا و لغزش ، و همدوش كتابهاى آسمانى است ! ضمن اينكه معلوم مىشود اين عقيده مولوى ، در همان زمان ، مورد انتقاد و اعتراض علماء بوده است .
كتاب مناقب العارفين ، كه شرح حال مولوى و همفكران او است ، و توسط يكى از مريدان و نزديك به زمان حيات وى نوشته شده ، در اين زمينه داستانى را نقل مىكند كه شگفت انگيز و در عين حال تأسف آور است .
يكى از مريدان مولوى ، با احترام به وى مىگويد : علما مىگويند : چرا مثنوى را « قرآن » بايد گفت ؟ ! مولوى در جواب به شدّت برمىخروشد ، و در حالى كه به توجيه فرزندش ، كه آن را تفسير قرآن معرفى مىكند ، قانع نمىشود ، با تندى و دشنام مخاطب را درهم مىكوبد . . . ! بهتر است خود ، عبارتِ كتاب را بخوانيد :
« روزى حضرت سلطان ولد ( فرزند مولوى ) ( 1 ) فرمود : كه از ياران ، يكى به حضرت پدرم شكايتى كرد ، كه دانشمندان با من بحث كردند كه مثنوى را چرا « قرآن » گويند ؟ من بنده ( در جواب ) گفتم كه تفسير قرآنست . همانا كه پدرم لحظه‌اى خاموش كرده فرمود كه : اى سگ ! چرا نباشد ؟ ! اى خر ! چرا نباشد ؟ ! اى غر خواهر ! ( 2 ) چرا نباشد ؟ ! همانا كه در ظروفِ حروفِ انبياء و اولياء جز انوارِ اسرارِ الهى مدرّج نيست . و كلام خدا از دلِ پاكِ پاكِ ايشان رسته ، بر جويبارِ زبان ايشان روان شده است . خواه سريانى باشد ، خواه سبع المثانى ، خواه عبرى ، خواه عربى . . . ( 3 ) » بنا به گفته مولوى قلب‌هاى اولياء ( كه البته در اينجا منظور خود او و امثال او است ) همانند دل‌هاى انبياء هر دو ظرفهايى هستند كه در آن انوار و اسرار الهى قرار مىگيرد .

1 - سلطان ولد پسر ارشد مولوى است . وى همفكر و مقلّد پدر بود . در مقابل ، علاءالدين فرزند ديگر مولوى ، از نظر فكرى مخالف وى و به خصوص با شمس تبريزى ضدّيت و درگيرى داشت . 2 - غر خواهر ، دشنامى خراسانى است ، كه از توضيح دادن آن معذورم . اجمالاً فحشى ناموسى است . طبق گفته مناقب العارفين هنگامى كه مولوى ناراحت مىشد ، جمله مذكور را به كار مىبرد . 3 - مناقب العارفين ، ص 291 .

16