إسم الكتاب : نقدى بر مثنوى ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 639)

لزوم ورود ذكر و دعا از معصومين ( عليهم السلام ) مرحوم كلينى ( قدس سره ) با سند خود از عبدالرحيم قصير چنين روايت كرده است كه او به امام صادق ( عليه السلام ) گفت : دعايى از پيش خود اختراع كرده ام . حضرت فرمود : دعنى من اختراعك . يعنى با من از اختراع خود صحبت نكن و سپس حضرت دعا و نمازى به او ياد دادند . ( 1 ) و صدوق ( رحمه الله ) به سند صحيح از حضرت صادق ( عليه السلام ) در دعاى غريق نقل كرده كه حضرت فرمود : « يا اللّه يا رحمان يا رحيم يا مقلّب القلوب ثبت قلبى على دينك » پس عبداللّه بن سنان كه راوى حديث است ، دعاء را خواند و گفت : يا مقلّب القلوب و الابصار ، حضرت فرمود : اگر چه خداوند مقلّب القلوب و الابصار است ، لكن همانطور كه من گفتم بگو ، و او را از اضافه كردن چيزى به دعا منع و نهى فرمود . ( 2 ) مرحوم سيد بن طاوس در اقبال مىفرمايد هر ذكر و دعايى داراى خاصيتى است ، حتى عدد آن ، به عنوان مثال اينكه تسبيحات اربعه در نماز يا يكى گفته شود و يا سه تا ، اينها داراى آثارى است كه جز اهل وحى كسى نمىداند و نمىتوان از پيش خود چيزى اختراع كرد كه باعث گمراهى مردم شود .
غزالى در احياءالعلوم بعض دعاهاى ملفوفه را از مشايخ صوفيه نقل مىكند ، مراجعه كنيد .
نويسنده گويد : از جمله بدعتهاى صوفيه ذكر ، و كمند وحدت ، و حركتهايى از كج و راست شدن و غير آن است ، و اشاره به آنها در مثنوى زياد است .
چيزى كه موجب خوشحالى است آن است كه حتى مثنوى هم اكثريت قاطع اين افراد به اصطلاح اهل ذكر و صوفيه را قبول ندارد و مىگويد :

1 - كافى 3 / 476 . 2 - بحارالأنوار 95 / 326 به نقل از كمال الدين صدوق .

281