مدافعهء امرا آن حجت را به شبههء جبريانه وجواب دادن شاه ايشان را < شعر > ( ( 401 ) ) پس بگفتندش اميران كاين فنيست از عنايتهاست كار جهد نيست ( ( 402 ) ) قسمت حق است مه را روى نغز دادهء بخت است گل را بوى نغز بلكه سلطان چون عنايت مىكند از تفاخر خيمه بر مه مىزند ( ( 403 ) ) گفت سلطان بلكه آنچه از نقش زاد ربع تقصير است ودخل اجتهاد ( ( 404 ) ) ور نه آدم كى بگفتى با خدا ربنا انا ظلمنا نفسنا ( ( 405 ) ) خود بگفتى كاين گناه از بخت بود چون قضا اين بود حزم ما چه سود ( ( 406 ) ) همچو ابليسى كه گفت اغويتنى تو شكستى جام وما را مىزنى ( ( 407 ) ) بل قضا حق است وجهد بنده حق هين مباش اعور چو ابليس خلق ( ( 408 ) ) در تردّد مانده‌ايم اندر دو كار اين تردد كى بود بىاختيار ؟
( ( 409 ) ) اين كنم يا آن كنم كس گويد او كه دو دست وپاش بسته است اى عمو ( ( 410 ) ) هيچ باشد اين تردّد بر سرم كه روم در بحر يا بالا پرم ( ( 411 ) ) اين تردّد هست كه موصل روم يا براى سحر تا بابل روم ( ( 412 ) ) پس تردّد را بيابد قدرتى ور نه آن خنده بود بر سبلتى ( ( 413 ) ) بر قضا كم نه بهانه‌اى جوان جرم خود را چون نهى بر ديگران ( ( 414 ) ) خون كند زيد وقصاص او به عمرو مىخورد عمرو وبر احمد حدّ خمر ( ( 415 ) ) گرد خود برگرد وجرم خود ببين جنبش از خود بين تو از سايه مبين ( ( 416 ) ) كه نخواهد شد غلط پاداش مير خصم را مىداند آن مير بصير ( ( 417 ) ) تو عسل خوردى نيايد تب به غير مزد روز تو نيابد شب به غير ( ( 418 ) ) در چه كردى جهد كان وا تو نگشت تو چه كاريدى كه نامد ريع كشت ( ( 420 ) ) فعل را در غيب صورت مىكنند فعل دزدى را نه دارى مىزنند ؟
< / شعر >

190