دستور ، آن عده را مىديدم كه اگر تازيانه از دست يكى از آنان به زمين مىافتاد ، از كسى نمىخواست كه آن را بردارد وبه او بدهد ، بلكه خودش برمىداشت ) < شعر > ( ( 323 ) ) نام ميرىّ ووزيرى وشهى نيست الَّا درد ومرگ وجان دهى ( ( 324 ) ) بنده باش وبر زمين رو چون سمند چون جنازه نه كه بر گردن نهند ( ( 325 ) ) جمله را حمال خود خواهى كفور بار مردم گشته چون اهل قبور < / شعر > آنان كه مىخواهند معاش ونام وعنوانشان را به مردم تحميل كنند ، در حقيقت كالبد بىروح خود را بر دوش مردم مىگذارند وشايستهء زندگى مستقل نيستند ما كه بالعيان مىبينيم خود مردم توانايى كشيدن بار خود را ندارند ، ما كه مىبينيم اختيار وآزادى مردم از حد يك پالان پاره پاره كه با كمترين تمايلات به اين سو وآن سو مىگردد وپشت آنان را زخم مىكند ، چرا بار سنگين زندگى مادى ونام وعنوان اعتبارى خود را هم بر پشت زخم آنان تحميل كنيم ؟ خداوند متعال قدرتى را كه براى بعضى از افراد عنايت مىفرمايد ، وجامعه با نام وعنوان مخصوصى آن را مىپذيرد ، امانتى است براى برداشتن بارى كه بر دوش مردم چه از طرف طبيعت وچه از طرف عوامل مزاحم انسانى سنگينى مىكند . نه اين كه خود آن قدرت ونام وعنوان بارى سنگين به دوش مردم باشد .
آفرينندهء مطلق مىفرمايد :
« اَلَّذِينَ يَتَّبِعُونَ اَلرَّسُولَ اَلنَّبِيَّ اَلأُمِّيَّ اَلَّذِي يَجِدُونَه مَكْتُوباً عِنْدَهُمْ فِي اَلتَّوْراةِ واَلإِنْجِيلِ يَأْمُرُهُمْ بِالْمَعْرُوفِ ويَنْهاهُمْ عَنِ اَلْمُنْكَرِ ويُحِلُّ لَهُمُ اَلطَّيِّباتِ ويُحَرِّمُ عَلَيْهِمُ اَلْخَبائِثَ ويَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ واَلأَغْلالَ اَلَّتِي كانَتْ عَلَيْهِمْ 7 : 157 . . . » ( 1 )

( 1 ) سوره الاعراف ، آيهء 157 . .

171