< شعر > ( ( 1314 ) ) گر تو پيلى خصم تو از تو رميد نك جزا طيراً ابابيلت رسيد ( ( 1315 ) ) گر ضعيفى در زمين خواهد امان غلغل افتد در سپاه آسمان ( ( 1316 ) ) گر به دندانش گزى پر خون كنى درد دندانت بگيرد چون كنى ؟
( ( 1317 ) ) شير خود را ديد در چه وز غلوّ خويش را نشناخت آن دم از عدو ( ( 1318 ) ) عكس خود را او عدوى خويش ديد لاجرم بر خويش شمشيرى كشيد ( ( 1319 ) ) اى بسا ظلمى كه بينى در كسان خوى تو باشد در ايشان اى فلان ( ( 1320 ) ) اندر ايشان تافته هستى تو از نفاق و ظلم و بد مستى تو ( ( 1321 ) ) آن تويى و ان زخم بر خود مىزنى بر خود آن دم تار لعنت مىتنى ( ( 1322 ) ) در خود اين بد را نمىبينى عيان ور نه دشمن بوده‌اى خود را بجان ( ( 1323 ) ) حمله بر خود مىكنى اى ساده مرد همچو آن شيرى كه بر خود حمله كرد ( ( 1324 ) ) چون به قعر خوى خود اندر رسى پس بدانى كز تو بود آن ناكسى ( ( 1325 ) ) شير را در قعر پيدا شد كه بود نقش او آن كش دگر كس مىنمود ( ( 1326 ) ) هر كه دندان ضعيفى مىكند كار آن شير غلط بين مىكند ( ( 1327 ) ) اى بديده خال بد بر روى عم عكس خال توست آن از عمّ مرم ( ( 1328 ) ) مؤمنان آيينهء يكديگرند اين خبر مىاز پيمبر آورند ( ( 1329 ) ) پيش چشمت داشتى شيشه كبود ز ان سبب عالم كبودت مىنمود ( ( 1330 ) ) گر نه كورى اين كبودى دان ز خويش خويش را بد گو مگو كس را تو بيش ( ( 1331 ) ) مؤمن ار ينظر بنور الله بود عيب مؤمن را برهنه چون نمود ( ( 1332 ) ) چون كه تو ينظر بنار اللَّه بدى نيكويى را وانديدى از بدى ( ( 1333 ) ) اندك اندك نور را بر نار زن تا شود نار تو نور اى بو الحزن ( ( 1334 ) ) تو بزن يا ربنا آب طهور تا شود اين نار عالم جمله نور ( ( 1335 ) ) آب و دريا جمله در فرمان توست آب و آتش اى خداوند آن توست ( ( 1336 ) ) گر تو خواهى آتش آب خوش شود ور نخواهى آب هم آتش شود ( ( 1338 ) ) بىطلب تو اين طلبمان داده اى بىشمار و عدّ عطا بنهاده اى < / شعر >

585