< فهرس الموضوعات > طعنه زدن زاغ در دعوى هدهد < / فهرس الموضوعات > < فهرس الموضوعات > جواب گفتن هدهد طعنهء زاغ را < / فهرس الموضوعات > طعنه زدن زاغ در دعوى هدهد < شعر > ( ( 1222 ) ) از ادب نبود به پيش شه مقال خاصه خود لاف دروغين و محال ( ( 1223 ) ) گر مر او را اين نظر بودى مدام چون نديدى زير مشتى خاك دام ؟
( ( 1224 ) ) چون گرفتار آمدى در دام او ؟
چون شدى اندر قفس ناكام او ؟
( ( 1225 ) ) پس سليمان گفت اى هدهد رواست كز تو در اوّل قدح اين درد خاست ؟ ( 1 ) ( ( 1226 ) ) چون نمايى مستى اى تو خورده دوغ پيش من لافى زنى آن گه دروغ ؟ ( 2 ) < / شعر > جواب گفتن هدهد طعنهء زاغ را < شعر > ( ( 1227 ) ) گفت اى شه بر من عور و گدا قول دشمن مشنو از بهر خدا ( ( 1228 ) ) گر به بطلان است دعوى كردنم نك نهادم سر ببُر از گردنم ( ( 1229 ) ) زاغ كو حكم قضا را منكر است گر هزاران عقل دارد كافر است ( ( 1230 ) ) در تو تا كافى بود از كافران جاى گند و شهوتى چون كافران ( ( 1231 ) ) من ببينم دام را اندر هوا گر نپوشد چشم عقلم را قضا ( ( 1232 ) ) چون قضا آيد شود دانش به خواب مه سيه گردد بگيرد آفتاب ( ( 1233 ) ) از قضا اين تعبيه كى نادر است از قضا دان كو قضا را منكر است < / شعر >

( 1 ) در دعوايى كه هدهد كرد از اعتراض زاغ كه بسيار به جا مىنمود براى هدهد آن چنان زننده بود كه مانند اين كه اولين كاسهء مىكسى را از حال طبيعى خارج بسازد . . ( 2 ) ادعايى كه دليل آن را تأييد ننمايد به آن مستى شبيه است كه پس از خوردن دوغ اظهار شود . .

552