سپس در مقام شكوه و اعتراض مىگويى : من نمىتوانم راه بروم بيا در مقابل اين تبه كارى بنيان كن ، اين اصل عالى انسانى را درك كن كه : تو اگر در راه كوشش و تكاپو پايى از دست بدهى مركب عالىترى در اختيار تو قرار مىگيرد ، و تو را در نصف راه نمىگذارد . با آن كه تو قابل و حامل بودى با رهسپار شدن در اين راه ، مقبول و محمول خواهى گشت . تا كنون فرمان بر بودى ، و تمام قوانين انسانى و جهانى بر تو حكمفرما بودند ، و تو مىبايست كوركورانه از آنها اطاعت كنى ، حالا ديگر خود فرمانده دستگاه خواهى بود . تا كنون تو مىگفتى : آيا اختر طالع من اجازه خواهد داد كه من در زندگانى سعادتمند باشم ؟ پس از اين ديگر اختران دست بر سينه در مقابل تو تسليم خواهند گشت . تو اگر در اين اصل ترديد داشته باشى ، بايستى شكافتن ماه و ساير معجزات را كه با دست پيامبران عظام انجام گرفته منكر شوى .
بيا در راه تازه كردن ايمانت بكوش ، تو كه به مقتضاى هوا پرستى همواره در صدد تازه كردن اشكال گوناگون هوا مىباشى ، بدان كه مادامى كه هوى و هوس تازه است ايمان كهنه و فرسوده خواهد بود . اگر بخواهى رابطهء ايمان و هوى را بفهمى ، بايستى درك كنى كه هوا قفل محكمى بر دروازهء ايمان است . تو مطالب تازه و زنده كننده را مطابق هواى خود تأويل مىكنى ، قرآن را هم بدل خواه خود تأويل و تفسير مىنمايى ، بيا خويشتن را تأويل كن ، در وضع روانى خود بينديش ، اگر احتياج به تأويل پيدا كردى ، وضع روانى خويش را تأويل كن .

495