در بارهء كسب دنيوى هر چه حيله و مكر و دانايى به كار ببرى ، سرد است و نابجاست . حيله و زيركى براى ترك دنيا پرستى شايسته مىباشد . مىگويد : كسى كه در يك زندان نشسته در جستجوى رهايى از زندان است كار خردمندانه را آن موقع انجام داده است كه در آن زندان نقبى بزند ، شايد كه از آن زندان رهايى يابد ، و بستن زندان كار ابلهانه‌اى است ، مانند كرم ابريشمى كه هر چه مىتند گرفتارى خود را اضافه مىكند . مقصودم از دنيا پرستى غافل شدن از خداست ، نه اين كه دنيا پرستى عبارت است از داشتن مال و منال و مقام دنيا . زيرا چنان كه در اول توضيح مطالب گفتيم : اگر شخص صاحب مال به طور دقيق مال را ارزيابى كند ، و اين ارزيابى را كاملًا بجا آورد ، او خدا پرست است ، او در حقيقت كار عبادت را انجام مىدهد .
روايات زيادى در اين باره وارد شده است كه :
« نعم العون على الاخره الدنيا » .
( چه كمك خوبى است مال دنيا براى آخرت ) .
اگر مال دنيا را آن چنان كه دين دستور داده است مالك شوى ، اين همان مال است كه پيغمبر صلى الله عليه و آله در بارهء آن گفته است : « چه نيكوست : مال مشروع و صالح به بندهء صالح » .
اگر مال دنيا و محبت آن را در اعماق دل خود جاى دهى ، مانند اين است كه آب توى كشتى راه يابد ، اين آب متراكم شده باعث غرق شدن كشتى خواهد شد ، اما اگر مال دنيا و محبت آن در اعماق قلبت نبوده باشد مانند آب در زير كشتى موجب حركت او خواهد گشت . و از همين جهت بود كه سليمان عليه السلام با آن مال و ثروت خود را مسكين و فقير مىدانست . هنگامى كه يك كوزهء خالى و بىآب سرش بسته شده باشد ، در روى

455