< فهرس الموضوعات > انداختن مردمان خود را به ارادت در آتش از سر ذوق < / فهرس الموضوعات > < فهرس الموضوعات > پذيرش روانى در موقع تلقين عميق < / فهرس الموضوعات > انداختن مردمان خود را به ارادت در آتش از سر ذوق < شعر > ( ( 804 ) ) خلق خود را بعد از آن بىخويشتن مىفكندند اندر آتش مرد و زن ( ( 805 ) ) بىموكل بىكشش از عشق دوست ز انكه شيرين كردن هر تلخ ازوست ( ( 806 ) ) تا چنان شد آن عوانان ( 1 ) خلق را منع مىكردند كاتش در ميا ( ( 807 ) ) آن يهودى شد سيه روز و خجل شد پشيمان زين سبب بيمار دل ( ( 808 ) ) كاندر ايمان خلق عاشقتر شدند در فناى جسم صادقتر شدند ( ( 809 ) ) مكر شيطان هم در او پيچيد شكر ديو هم خود را سيه رو ديد شكر ( ( 810 ) ) آن چه مىماليد بر روى كسان جمع شد در چهرهء آن ناكس آن ( ( 811 ) ) آن كه مىدرّيد جامه خلق چست شد دريده آن او ز يشان درست ( ( 804 ) ) خلق خود را بعد آن بىخويشتن مىفكندند اندر آتش مرد و زن < / شعر > پذيرش روانى در موقع تلقين عميق اين يك اصل روانى بسيار با اهميت است كه در طول تاريخ همواره مشاهده شده ، براى هر دو طرف ( نيك و بد ) بهره بردارى شده است . اين اصل چنين است كه افراد انسانى در عين حال كه داراى تفكر و انديشه و اختيار و استقلال « اگر چه در حدود نسبى » هستند ، ولى هنگامى كه فردى از افرادى توانستند با مهارت كامل و با نشان دادن درستى و منطق و روش خود براى افراد حق بودن خود را اثبات كنند ، آنان مىتوانند اختيار كامل روح آنها را در اختيار بگيرند ، و به قول داستايوسكى وجدان

( 1 ) عوانان ، جمع عوان شخص ميانسال ، پاسبان ، مأمور اجرا ، سرهنگ ديوان . .

372