< شعر > ( ( 197 ) ) شاه ديد او را و بس تعظيم كرد مخزن زر را بدو تسليم كرد پس بفرمودش كه بر سازد ز زر از سوار و طوق و خلخال و كمر هم ز انواع اوانى بىعدد كانچنان در بزم شاهنشه سزد زر گرفت آن مرد و شد مشغول كار بىخبر زين حالت و زين كارزار ( ( 198 ) ) پس حكيمش گفت اى سلطان مه آن كنيزك را بدين خواجه بده ( ( 199 ) ) تا كنيزك در وصالش خوش شود ز آب وصلش دفع اين آتش شود ( ( 200 ) ) شه بدو بخشيد آن مه روى را جفت كرد آن هر دو صحبت جوى را ( ( 201 ) ) مدت شش ماه مىراندند كام تا به صحت آمد آن دختر تمام ( ( 202 ) ) بعد از آن از بهر او شربت بساخت تا بخورد و پيش دختر مىگداخت ( ( 204 ) ) چون كه زشت و ناخوش و رخ زرد شد اندك اندك در دل او سرد شد ( ( 205 ) ) عشقهايى كز پى رنگى بود عشق نبود عاقبت ننگى بود ( ( 206 ) ) كاشكى آن ننگ بودى يك سرى تا نرفتى بر وى آن بد داورى ( ( 207 ) ) خون دويد از چشم هم چون جوى او دشمن جان وى آمد روى او ( ( 208 ) ) دشمن طاوس آمد پر او اى بسا شه را بكشته فرّ او ( ( 209 ) ) گفت من آن آهويم كز ناف من ريخت آن صياد خون صاف من ( ( 210 ) ) اى من آن روباه صحرا كز كمين سر بريدندم براى پوستين ( ( 211 ) ) اى من آن پيلى كه زخم پيلبان ريخت خونم از براى استخوان ( ( 212 ) ) آن كه كشتستم پى مادون من مىنداند كه نخسبد خون من ( ( 213 ) ) بر من است امروز و فردا بر وى است خون چون من كس چنين كى ضايع است ( ( 214 ) ) گر چه ديوار افكند سايه دراز باز گردد سوى او آن سايه باز ( ( 215 ) ) اين جهان كوه است و فعل ما ندا سوى ما آيد نداها را صدا ( ( 216 ) ) اين بگفت و رفت در دم زير خاك آن كنيزك شد ز درد و رنج پاك ( ( 217 ) ) ز انكه عشق مردگان پاينده نيست چون كه مرده سوى ما آينده نيست ( ( 218 ) ) عشق زنده در روان و در بصر هر دمى باشد ز غنچه تازه تر < / شعر >

125