جمله ديگرى در اين باره نقل شده است كه مىگويد : « من كتم أمره حصل أمره » ( هر كس كه امر خود را پوشيده بدارد به آن امر خواهد رسيد ) . [1] ممكن است به نظر چنين برسد كه اين مطلب با آن قضيه كه در آيات و روايات است مخالفت دارد ، زيرا در آيهء شريفه چنين است .
« و اما بنعمة ربك فحدث » ( نعمت خداى خود را باز گو كن ) چنان كه در روايات فراوانى وارد شده است كه ذكر نعمت باعث فراوانى نعمت مىباشد .
اين دو مطلب با هم تناقض دارد .
و از آن طرف در مدارك معتبر اسلامى مشورت و بهره بردارى از نظريات صاحب نظران را به عنوان كاشف از خردمندى معرفى كرده است ، و اين دو مطلب چگونه با پوشيده داشتن هدف سازگار مىباشد ؟ مىگوييم : با ملاحظهء ساير احاديث معتبره و آيات قرآنى ، نتيجه در بارهء اين موضوع چنين است كه موارد شئون بشرى در ارتباط با ديگران گوناگون است ، و اين اختلاف در مسئلهء پوشيده داشتن يا اظهار نمودن امور با ارتباط با اشخاص و ساير شرايط متفاوت است .
مثلا در آن مورد كه شخص احتمال مىدهد اگر حقيقتى را اظهار كند تبه كاران از اطلاع به آن امر بهره بردارى نموده سد راه او خواهند بود ، بدون شك بايستى آن حقيقت را اخفاء بدارد ، آن چنان كه كارد را از كودك بايستى پوشيده داشت . و اگر مسئله به قرارى است كه بايستى با عقول ديگران شركت جويد ، تا قضيه هر چه بهتر روشن شود بدون ترديد بايستى امر خود را با ديگران در ميان بگذارد ، به شرط آن كه بداند كه مورد مشاوره افراد خردمند هستند . » چنان كه امير المؤمنين عليه السلام فرمود :

[1] اللآلي المصنوعة ، ج 2 81 . .

119