ظاهر شدن عجز طبيبان از معالجهء كنيزك بر پادشاه و رو آوردن به درگاه پادشاه حقيقى < شعر > ( ( 55 ) ) شه چو عجز آن حكيمان را بديد پا برهنه جانب مسجد دويد ( ( 56 ) ) رفت در مسجد سوى محراب شد سجده گاه از اشك شه پر آب شد ( ( 57 ) ) چون به خويش آمد ز غرقاب فنا خوش زبان بگشود در مدح و ثنا ( ( 58 ) ) كاى كمينه بخششت ملك جهان من چه گويم چون تو مىدانى نهان حال ما و اين طبيبان سر بسر پيش لطف عام تو باشد هدر ( ( 59 ) ) اى هميشه حاجت ما را پناه بار ديگر ما غلط كرديم راه ( ( 60 ) ) ليك گفتى گر چه مىدانم سرت زود هم پيدا كنش بر ظاهرت ( ( 61 ) ) چون بر آورد از ميان جان خروش اندر آمد بحر بخشايش بجوش ( ( 62 ) ) در ميان گريه خوابش در ربود ديد در خواب او كه پيرى رو نمود ( ( 63 ) ) گفت اى شه مژده حاجاتت رواست گر غريبى آيدت فردا ز ماست ( ( 64 ) ) چون كه او آيد حكيم حاذق است صادقش دان كاو امين و صادق است ( ( 65 ) ) در علاجش سحر مطلق را ببين وز مزاجش قدرت حق را ببين خفته بود آن خواب ديد آگاه شد گشته مملوك كنيزك شاه شد ( ( 66 ) ) چون رسيد آن وعده گاه و روز شد آفتاب از شرق اختر سوز شد ( ( 67 ) ) بود اندر منظره شه منتظر تا ببيند آن چه بنمودند سر ( ( 68 ) ) ديد شخصى كاملى پر مايه اى آفتابى در ميان سايه اى ( ( 69 ) ) مىرسيد از دور مانند هلال نيست بود و هست بر شكل خيال ( ( 71 ) ) بر خيالى صلحشان و جنگشان بر خيالى نامشان و ننگشان ( ( 72 ) ) آن خيالاتى كه دام اولياست عكس مه رويان بستان خداست < / شعر >

81