نه بلكه آنان زنده ها هستند و در نزد خداوند از نعمتهاى ملكوتى بهره مند گشته ، به آن چه خدا به آنان عنايت فرموده است شادمانند ) .
تفسير ابيات شير در حال غضب ، غرش كنان مىگفت : شگفتا ، دشمن چگونه از راه گوش ، چشم حقيقت بين مرا از من گرفت ، آنان با مكرها و فلسفه بافىهاى جبريانهء خود ، و با استدلالات چوبينشان بسته و خسته‌ام كردند . پس از اين ديگر از آن دمدمه ها نشنوم ، و بانگ غولان را گوش فرا ندهم ، اكنون نبايستى در مقابل حيله گرى آنها معطل و ساكت بنشينم من بايستى آنها را بدرانم ، و پوستشان را از تنشان بكنم ، آرى بايد پوستشان را بكنم ، زيرا براى آنان جز همان پوست ظاهرى از موجوديت چيزى وجود ندارد . گفته هاى رنگارنگ و خطابه هاى دل فريب آنان چيزى جز پوستهاى رنگارنگ نبوده است ، اين پوستها نمىتواند حقيقت را در خود جاى بدهد ، چنان كه زره نمىتواند آب را در خود نگاه بدارد اين سخنها را كه مىشنويد به طور كلى مانند پوست و معانى در آنها مانند مغز مىباشد .
اين سخنها همانند نقش و صورت ، و معانى در آنها به منزلهء جان است . اگر معنى بد بوده باشد مانند مغز بد كه پوست آن را مىپوشاند ، لفظ نيز آن معناى بد را مىپوشاند . و اگر معنى نيكو باشد از رشك اين كه دست كسى به آن نرسد آن را مىپوشاند . هنگامى كه يك فرد قلم را از باد و كاغذ را از آب انتخاب كرده ، و بخواهد نقشى با باد روى آب بكشد بدون ترديد اين نقش بدون كوچكترين مهلت رو به فنا خواهد بود . تو وفا را از كه مىجويى ؟ از نقش بر آب ؟ چقدر ساده لوحى ؟ با اين جستجو و توقع زود باشد كه لب به دندان بگزى و پشيمان بر گردى .

502