« حيرت نظَّار مذموم است ، چه آن از تصادم شكوك و تعارض ادلَّه بود ، چنان كه حسين منصور گويد ، < شعر > من رامه بالعقل مسترشدا أسرحه في حيرة يلهو و شاب بالتلبيس أسراره يقول في حيرته هل هو < / شعر > < شعر > راه توحيد را به عقل مپوى ديدهء روح را به خار مخار ز ان كه كردست قهر الَّا الله عقل را از دو شاخ لا بردار < / شعر > « و حيرت اولو الأبصار محمود است ، و اين از توالى تجلَّيات و تتالى بارقات بود در مشاهدهء كبرياء و مباهتهء توحيد و عجايب امور و احكام ربوبيت .
« ربّ زدني تحيّرا فيك » اشارت بدين مقام است .
< شعر > قد تحيّرت فيك خذ بيدي يا دليلا لمن تحيّر فيكا < / شعر > < شعر > چرا بر روى يار اى زلف هر ساعت دگرسانى گهى زنجيرى از عنبر گهى از مشك چوگانى زره چندين چه مىبافى نه داود زره بافى فسون چندين چه مىخوانى نه هاروت فسون خوانى » < / شعر > و ليكن هذا آخر ما أريد إيراده في هذا الكتاب . و الله هو المرجع ، و إليه المآب .
فارغ شد از جمع اين فوايد و نظم اين فرايد پاى شكستهء زاويهء خمول و گمنامى ، عبد الرحمن بن أحمد الجامى - وفّقه الله لما يحبّه و يرضاه و جعل أخراه خيرا من أولاه - متمّما لها بهذه الكلمات المنظومة و مختتما إيّاها بهذه الأبيات المرقومة :
< شعر > اين تازه رقم كه زد زمانه بر لوح بقاى جاودانه مفتاح خزانهء وجود است مصباح زجاجهء شهود است ننموده به چشم اهل ايقان جز نقش فصوص علم و عرفان < / شعر >

281