< شعر > تا يار من شد يار من از دست من شد كار من شد عشق او بازار من هو هو زن شبها منم بنگر كه در اين نصف شب دارم عجب بزم طرب من هستم و دست طلب در شورش و غوغا منم بگذشته‌ام از كيف و كم در رفته‌ام از بيش و كم از دنيى و عقبى چه غم اينجا منم آن جا منم اندر نگارستان او خوش نقشى از ايوان او در ساحت بستان او نك مرغ خوش آوا منم كار دل است و كار دل گويم چه از اسرار دل از مطلع انوار دل بيضا منم شعرى منم يك قطره از درياى جود آمد حسن اندر وجود اين قطره از فيض شهود گويا شده دريا منم < / شعر > و عطايا أسمائية و تتميز عند أهل الأذواق ، و مراد از عطاياى اسمائيه آنى است كه مبدأش صفتى از صفات باشد كه به تعين و امكان خود از ذات امتياز دارد . عطاياى ذاتيه هميشه احدى النّفث است . خداى تعالى فرمود : * ( وَما أَمْرُنا إِلَّا واحِدَةٌ كَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ . . . ) * ( قمر : 50 ) و اين عطيه كه احدى النفث است به حسب اسماء و صفات و مظاهر آنها كه قوابل هستند متكثر و متعدد مىشوند ولى عطاياى اسمائيه به خلاف عطاياى ذاتيه متكثر و متعدد است زيرا صادر از اسم رحيم مضادّ و مخالف آنى است كه از اسم منتقم صادر مىشود چه اينكه هر يك از اين دو مقيد به مرتبهء معينه‌اند و مصدر عطاياى ذاتيه از حيث اسماء ، اسم الله و رحمن و رب و غير آنها از اسماء ذات است . اهل كشف و شهود در هنگام حصول فيض و تجلَّى ميان تجلى ذاتى و اسمائى فرق مىنهند كه شيخ در متن گفت آن دو قسم عطيه هر يك پيش اهل ذوق متميز است و عارف به ميزان خاصى كه براى او از كشفش حاصل است

73