حرفى از حروف اتصال نيست . [1] فقطعه عن العالم بذلك إخبارا لنا عنه بمجرد هذا الاسم ، و هي الدال و الالف و الواو و سمّى محمدا - ص - بحروف الاتصال و الانفصال ، فوصله به و فصله عن العالم فجمع له بين الحالتين في اسمه كما جمع لداود بين الحالتين من طريق المعنى ، و لم يجعل ذلك في اسمه ، فكان ذلك اختصاصا لمحمد على داود صلوات الله عليهما ، أعني التنبيه عليه باسمه ، فتم له الامر أي لمحمد - ص - من جميع جهاته ، و كذلك في اسمه أحمد ، فهذا من حكمة الله تعالى .
خداوند به مجرد اين اسم كه سه حرف دال و ألف و واو است انقطاع داوود از عالم را به ما اخبار فرمود .
چه اينكه كثرت از آن عالم است و وحدت ، مر حق تعالى راست و انقطاع كثرات عالم از يك ديگر موجب اتصال هر يك آنها به نفس خود است و آن كه از عالم و كثرت منقطع است به حقيقت وحدت واصل است كه حق تعالى است از اين رو گفته شد كه « الاستيناس بالناس يوجب الإفلاس » . [2] و محمد ( ص ) به حروف اتصال و انفصال ناميده شد كه وصلش را به حق و فصلش را از عالم اخبار فرمود . پس در اسم او جمع بين هر دو حالت شد . چنانكه براى داوود جمع بين دو حال از طريق معنى شد و خداوند اين حروف فصل و وصل هر دو را در اسم داوود قرار نداد و اين معنى را اختصاص به محمد ( ص ) داد . پس تنبيه فرمود به اسم او كه امر براى محمد ( ص ) از جميع جهات تمام است و همچنين در اسم او احمد ( كه تنبيه بر قطع او از عالم و وصل او به حق است ) و اين از حكمت الله است .
ثم قال في حقّ داود - فيما أعطاه على طريق الإنعام عليه - ترجيع الجبال معه التسبيح ، فتسبّح لتسبيحه ليكون له عملها و كذلك الطير .
سپس در حق داوود عليه السلام در جملهء آن چه كه به او از طريق انعام عطا فرمود اين است كه جبال ، با او تسبيح مىگفتند و همچنين طير ، كه جبال و طير با او تسبيح مىكردند كه عمل آنها براى او بوده باشد ( كه تسبيح براى داوود بالاصالة بود و براى آنها

[1] حروف اتصال به معنايى كه در اينجا مراد است حروفى هستند كه در نوشتن به ما بعد خود متصل مىشوند و حروف انفصال به خلاف آن است . چون داوود كه دال و ألف و واو هيچ يك به ما بعد خود اتصال نمىيابد .
[2] شرح فصوص قيصرى ، ص 369 ، ستون دوم .

405