مگر اينكه اراده كرد اجابتش را و بر آوردن حاجتش را پس كسى آن چه را كه اين توفيق در بر دارد يعنى اجابت را به بطوء ، درنگ و تأخير نسبت ندهد و نگويد اجابت به تأخير مىافتد ، بلكه مواظب دعايش باشد . چنانكه رسول الله مواظب بر اين آيه بود . مواظب باشد در جميع احوال به دعايش تا به گوش و سمع خود بشنود ، آن طور كه خواهى يا آن چنان كه خداوند تو را مىشنواند اجابت را پس اگر جزايت را به سؤال لسانت داده است به گوشت تو را مىشنواند و اگر به معنا جزايت دهد به سمعت مىشنواند ( أذن گوش سر ، سمع شنوايى قلبى ) .
هيچ گاه بنده از اجابت لبيكى محروم نيست و لكن اجابت مطلوب مرهون به وقت مقدر اوست . مقصود اين است كه اجابت لبيكى در وقت دعا به هيچ وجه به تأخير نمىافتد هر چند كه مطلوب در ظرف مقدرش تحقق يابد .

379