رحمانى بود همانا در آن جناب الهى بود . سپس امر پيوسته به تنفيس عموم تا آخر آن چه كه موجود شد نزول مىيابد .
< شعر > فالكلّ في عين النّفس كالضوء في ذات الغلس < / شعر > همه حقايق در عين و ذات نفس مثل روشنايىاند كه در آخر شب ظاهر مىشود .
< شعر > و العلم بالبرهان في سلخ النهار لمن نعس < / شعر > معلومات برهانى مثل رؤياى آدمى است كه در آخر روز از خستگى به خواب رفته است .
< شعر > فيرى الذي قد قلته رؤيا تدل على النّفس < / شعر > اين ناعس ( خوابيده ) خواب مىبيند خوابى كه دلالت بر نفس مىكند .
< شعر > فيريحه من كلّ غمّ في تلاوته « عبس » < / شعر > پس آن علم كه از برهان به دست آمد او را از هر غم و عبوسى كه در حال عدم ادراك و زمان جهلش داشت كه گويا به زبان حال تالى سورهء عبس و تولَّى بود رهايى مىدهد و آسوده اش مىگرداند .
< شعر > و لقد تجلَّى للذي قد جاء في طلب القبس < / شعر > پس حق تعالى تجلى كرد براى كسى كه در طلب قبس آمد . يعنى چنانكه حضرت موسى در راه طلب قبس قدم نهاد كه فرمود : * ( لَعَلِّي آتِيكُمْ مِنْها بِقَبَسٍ ) * به شهادت قبس و سرانجام به فيض تجلى حق نايل شد ، اين عالم از راه برهان در طلب نفس رحمانى موسى وار به چنان تجلى مىرسد .
< شعر > فرآه نارا و هو نور ر في الملوك و في العسس < / شعر > پس او را آتش ديده است و حال اين كه نور است در ملوك و پاسبان .
< شعر > فإذا فهمت مقالتي تعلم بأنك مبتئس < / شعر > اگر حرف مرا فهميده باشى مىدانى كه فقير و تهى دستى .
< شعر > لو كان يطلب غير ذا لرآه فيه و ما نكس < / شعر > اگر غير قبس را طلب مىكرد هر آينه حق متجلى را در آن غير قبس مىديد و حق تعالى از او سر باز نمىزد . چون طالب ، قابل است .
و أمّا هذه الكلمة العيسوية لما قام لها الحقّ في مقام * ( حَتَّى نَعْلَمَ ) * و * ( لِيَعْلَمَ ) * ، استفهمها عمّا نسب إليها ، هل هو حقّ أم لا ، مع علمه الأول بهل وقع ذلك الأمر أم لا فقال له * ( أَ أَنْتَ

369