< فهرس الموضوعات > 4 . فصّ حكمة قدّوسيّة في كلمة إدريسيّة < / فهرس الموضوعات > 4 . فصّ حكمة قدّوسيّة في كلمة إدريسيّة عارف جامى در شرح گويد :
إدريس را به رديف نوح آورد به جهت مناسبت مخصوصى كه آن دو داشتند يعنى هر دو اشتراك در تنزيه داشتند و إدريس اگر چه در زمان پيش از نوح بود آوردنش بعد از نوح براى اين است كه صفت قدوسيت در معنا و مرتبت بعد از سبوحيت است . زيرا سبوح يعنى مبرا و منزه از نقص و قدوس يعنى طاهر و مقدس از آن چه توهّم امكان راه يافتن نقص در او مىرود و اينكه صفت ( قدوسيت ) را به إدريس اختصاص داد از جهت كثرت رياضت شاقه و انسلاخش از كدورات طبيعيه و تقدسش از صفات حيوانيه بوده است كه روحانيتش بر حيوانيتش غلبه كرده است . [1] قيصرى فرمايد :
إدريس بسيار از بدن منسلخ مىشد ، صاحب معراج گرديد و با أرواح و ملائكه مجرده آميزش داشت . بعضى گفتند مدت شانزده سال خواب نكرد و چيزى نخورد تا عقل مجرد شد . [2] چون در كلام الهى راجع به مرتبهء حضرت إدريس عليه السلام آمده است « وَرَفَعْناه مَكاناً عَلِيًّا » شيخ راجع به علوّ مكانش ابتدا كرده است .
< فهرس الموضوعات > [ العلوّ نسبتان ] < / فهرس الموضوعات > العلوّ نسبتان ، علوّ مكان و علوّ مكانة . فعلوّ المكان * ( وَرَفَعْناه مَكاناً عَلِيًّا ) * .
علو دو نسبت است ، يكى علو مكان و يكى علو مكانت . علو مكان مصداقش

[1] شرح فصوص جامى ، ص 297 .
[2] شرح فصوص قيصرى ، صص 153 - 152 .

123