و كبر كن و تكبّر نماى در حال كشيدن به ابرها دامانهاى عاشقى ، كه آن دامانها به واسطهء وصال محبوب بر بالاى مجرّه كشيده شود .
يعنى چون تو عاشق صادق باشى ، تو را رسد كه برابر دامان تكبّر كشان بگذرى ، و اگر خود وصال حقيقى حضرت معشوقت ميسّر شود ، آن دامان تكبّر و تفاخر بر بالاى مجرّه و عرش و كرسى كشيده شود ، چه همه به داغ غيريّت موسومند ، و چون تو به وصل حقيقى به مقام اتحاد رسى و غبار غيريّت از دامان بفشانى ، بر بالاى همه بگذرى ، و تكبّر و تفاخر كنى بر همه .
ته ، امر من التّيه : التكبّر . و ساحبا : اى : جارّا ذيله ، و هو منصوب على الحال ، و أذيال مفعول ساحبا .
و در ساحبا بالسّحب ، اشارت آن است كه أبر هر چند مرتبت عالى دارد ، امّا هم حجاب است ، و هم محجوب از عين آفتاب .
پس مىگويد : كه چون تو به مقام محبّت رسيدى ، هر چند هنوز حكم حجاب و عدم كشف در تو باقى باشد ، اما به علوّ مرتبتى كه به اين مقام دارى ، تو را رسد كه دامان تفاخر بر أبر كه حاجب و محجوب است از عين آفتاب و ديگر عابدان محجوب كشان بگذرى ، و به وصل بر همهء عوالم انوار فخر كنى و دامان كشان بر همه بگذرى .
< شعر > و جل في فنون الاتّحاد و لا تحد إلى فئة في غيره العمر أفنت [1] < / شعر >

< شعر > كه برد بنزد شاهان زمن گدا پيامى كه به بزم درد نوشان دو هزار جم به جامى < / شعر > ته : افتخر ، و تكبّر . المجرّة : منطقة في السّماء قوامها نجوم كثيرة لا يميّزها البصر ، فيراها كبقعة بيضاء ، و العامة تسمّيها درب التبانة . جرت : الضمير عائد الى الأذيال .
[1] . در آ در ميدان توحيد و جولانگه تفريد و بتاز و بخرام در فنون اتحاد و طرق آن ، تارة در مرتبهء عاشقى و قرب فرائض و تارة در مقام معشوقى و قرب نوافل ، و گاهى در جمع بين اين دو و گاهى اعلى از اين همه ، از حيثيّت مطلق عشقى ، و توقف منماى كه : زاد راهروان چستى است و چالاكى / تو و طوبى و ما و قامت يار / فكر هر كس به قدر همت اوست

407