مىكند ، در اين شرط و سوگند و در اين تفصيل ، ارشاد هم درج كرده است ، چه شرط صحّت سلوك هر سالكى را در بدايت بيان فرموده است ، و آن جزا كه التزام كرده است ، نه بيت است و اولش اين است :
< شعر > رجعت لأعمال العبادة عادة و أعددت احوال الإرادة عدّتي [1] < / شعر > باز گشته‌ام از اوج اين مقام عالى ، نهايت به حضيض حالت سلوك و بدايت ، از براى اعمال عبادت به طريق رسم و عادت ، كه اين مرا نقصانى ذميم و خذلاني عظيم است ، و آماده كرده‌ام مر احوال ارادت را از رياضات و مجاهدات كه عدّت و آلت من شوند در حصول نجات و وصول درجات به حضرت دوست و اين هم نه نيكو است ، چه اعتماد بر احوال ، ظنّى خطا و كارى ناسزاست .
< شعر > و عذت بنسكي بعد هتكي و عدت من خلاعة بسطى لانقباض بعفّة [1] < / شعر > و پناه برده‌ام به عبادت خود از شرّ نفس بعد از پرده دريدگى انهماك در شهوات و طلب لذات و اين هم نقصانى ظاهر است ، چه پناه عارف مشاهد از شرّ نفس به معبود باشد ، نه به عبادت و ليكن پناه بردن عابد محجوب مفقود به عبادت بود ، نه به معبود و نيز رجوع كرده‌ام در حال بدايت و اول توبه و يافت هدايت از گسسته عناني بسط و طرب و شادمانى نفس ، به استيفاى شهوات دنيايى به سوى گرفتگى و مقيّد شدن به عفّت و پارسايى .
< شعر > و صمت نهاري رغبة في مثوبة و أحييت ليلي رهبة من عقوبة [2] < / شعر > و روزه داشته‌ام روز خود را به علَّت رغبت در جزايى از نعيم يا قربت و زنده داشته‌ام شب خود را براى رهبت از عذاب نيّران يا عقاب حرمان و اين نيز

[1] هتكى : اى هتك حجب الصيانة و التعفّف ، خرقها . الضبط : التبسّط في الخلاعة . الانقباض : ضد البسط .
[1] اعددت : هيّات . عدّتى : ما أعددته لحوادث الدّهر من سلاح و مال .
[2] المثوبة : الثواب ، و هو جزاء الخير .

390