و دوم شريعت به أحكامها كه حافظ و ميزان آن عدالت از حضرت كمالى است .
و سوم حفظ و رعايت و حمايت من است كه مرشد توأم ، و به واسطهء صدق « انتما و حسن التجاء » تو اين قسم سوم محكمترين حصني و سلاحى است ، چه به سبب اختلاف احكام اسماى ربّانى و لزوم تغيّرات أدوار زمانى و حكم و سلطنت نشأت عنصرى حيوانى ، شايد كه وقتى به نسبت با تو در حالى نقص و اختلالى به حكم آن دو قسم اول متطرّق شود ، تا نفس راه يابد و به حكم غلبه به خرابى شتابد . امّا هيچ نقصانى در حفظ و نظر و رعايت من نتواند گنجيد ، زيرا كه من به سير محقق به جملهء اسماى حق متحقّقم ، و از سر كمال حيطت ارشاد و حفظ تو را متصدّى ، و به حكم مرور بر همگى مراتب و احوال نفس ، از لوّاميّت و اطمينان و غير آن ، بر دقايق آفات نفس و مكرهاى او واقف ، چنان كه از بهر تسلَّى و قوت و تيقّن تو بيان مىكنم در اين أبيات آينده ، پس نظر و رعايت من تو را محكمترين حصني و سلاحى است ، پناه به من آور و به كلَّى به من التجا كن ، كه اينك سلوك خود و جملهء آفات و مكرهاى نفس به طريق حكايت از خود با تو مىگويم ، بشنو و الله الهادي .
< شعر > فنفسي كانت قبل لوّامة متى اطعها عصت أو أعص كانت مطيعتي [1] < / شعر > چه نفس من بود پيش از اين ملامت كننده ، كه هر گاه كه فرمان او مىبردم در طلب لذات و استيفاى حظوظ مباح ، او عصيان من مىورزيد در مجاوزت از حدّ اعتدال ، يا به ارتكاب محرّمات و منهيّات شرع شروع مىكرد [2] و مرا برترك استيفاى آن ملامت مىكرد ، يا اگر من عصيان او مىنمودم و حظوظ و لذّات به كلَّى از او منع مىكردم ، او در آن منع مطيع من مىشد و مرا بر طلب اولين

[1] في بعض النّسخ « . . . او اعص عنها مطيعتى » .
[2] « منهيات - شرع شروع مىكرد » در نسخهء م ه : شروع مىكردم .

347