5 فصّ حكمة مهيميّة في كلمة إبراهيميّة بدان كه تخصيص حكمت مهيميّه به كلمهء ابراهيميّه از آن جهت [1] شد ، كه شدت و له عشق عند التجلَّى الحق بجلاله و جماله [2] به إبراهيم غالب شد .
بدان كه ذات با جميع صفات دفعة كالبرق جمال بنمود و [3] إبراهيم را بربود ، و حجاب انانيّت ابراهيميّه كه بقيّت قابليت او بود ، و خلَّت كه [4] عبارت از تخلل محبوبست به [5] محبّ ، و تخلَّق محبّ است به اخلاق محبوب ، اشارتى [6] است به اين بقيّت قابليّت كه در إبراهيم باقى بود . خواست تا از جهات تعيّن ، آن نور ذات دريابد . از غايت هيمان گاه سوى ستاره شتافت ، گاه سوى ماه روان شد ، گاه روى به خورشيد آورد تا بعد از چندين تردّد و حيرت ، توجّه به يك جهت كرد كه « * ( إِنِّي وَجَّهْتُ وَجْهِيَ ) * [7] » و در آن حديث كه « إنّ اول من يكسى يوم القيامة إبراهيم » ، اشارت است به بقيّت قابليّت او [8] كه مانع است از تحقّق واصل شدن به مقام احديّت .
لا جرم در آخرت ، اول كسى كه مكتسى گردد او باشد . هر جا [9] كه بقيّت قابليّت نباشد هيمان نباشد ، و آن كه در روز حشر [10] عظيمى خلق از وى استدعاى شفاعت كنند به واسطهء رتبت خلَّت ، در جواب گويد كه « إنّما كنت خليلا من وراء وراء [11] » ،

[1] س : جهت كه . د : جهت است كه .
[2] د ، س : با إبراهيم .
[3] د ، س : « و إبراهيم را بربود » ندارد .
[4] د ، س : « كه » ندارد .
[5] س : در جميع أجزاء محبّ .
[6] س : اشارتست .
[7] د : وجهى للَّذى .
[8] د : « و » ندارد .
[9] س : و هر جا .
[10] د : محشر .
[11] د ، س : « وراء » ندارد .

151