3 فصّ حكمة سبّوحيّة في كلمة نوحيّة بدان ، أيّدك الله ، كه از آن جهت [1] حكمت سبّوحيّة ، كه مختص به كلمهء نوحيّه است ، از پى حكمت نفثيّه آورد كه بعد از مرتبهء مبدئيّت ، مرتبهء عالم أرواح است . و أرواح هر چند جميع كمالات ايشان را بالفعل [2] حاصل است و بساطت و نوريّت و طهارت لازم وجود ايشان است ، امّا به حسب امكان ايشان نيز در تعيّن خويش محتاج و مفتقرند . و احتياج و افتقار سمت نقصان است . و هر منزّهى كه حضرت حق را تنزيه مىكند ، از آن چيز تنزيه و تقديس مىكند كه آن را [3] در خود نقصان مىداند . پس تنزيه كردن أرواح حق را ، عبارت [4] است از آن كه گويند كه حضرت احديّت پاك و منزّه است از نقايص امكانيّه . و نفى كنند الهيّت را ، از هر چه اطلاق اسم غيريّت بدان [5] توان كرد . و معنى سبّوح مسبّح [6] است به صيغهء اسم مفعول و قدّوس به معنى مقدّس [7] .
از تسبيح ملايكه است كه [8] : « هو المسبّح بكلّ لسان ، المنزّه عن صفة النّقصان ، المقدّس عن صفة الإمكان ، إله الملائكة الطَّاهرة العلويّة و الأرواح المجرّدة النّوريّة ، فكيف لا يكون إلها للمركَّبات الجسمانيّة و الأشباح السّفليّة ، سبحانه و تعالى عمّا و تعالى يصفون علوّا كبيرا .
و شيث مظهر فيض رحمانى بود ، و رحمانيت مقتضى استواست بر عرش . پس [9] به هر

[1] د : جهت كه حكمت سبّوحيّة مختص .
[2] د : بالفعل ايشان را .
[3] د : آن برادر .
[4] د : عبارتست .
[5] د : بر آن .
[6] د : مسبحست .
[7] د : مقدس است .
[8] د : « كه » ندارد .
[9] د : پس هر اسم كه .

101