محض قناعت كند ، و جانب عملى ساختن تعليمات خود و روان كردن آنها را فرو گذارد ، و اين را بپذيرد كه نظامهاى فرمانروا در اختيار ديگران باشد . چه در آن صورت نتيجه جز نابودى آن دعوت و محو شدن آثار آن نخواهد بود . و اين اصلى آشكار است كه انسان در همهء ادوار تكامل خود و در همهء مقاصد خود از آن پيروى كرده و پيامبران « ع » از آن غافل نمانده‌اند .
به همين جهت بوده است كه پيامبران با صاحبان قدرت و سلطه به مبارزه برمىخاستند و مردمان را به برانداختن جباران و فرمانروايان غير دينى دعوت مىكردند ، همان گونه كه براى بنيان گذاشتن حكومت خدا بر زمين و استحكام بخشيدن به مبانى آن نهايت درجه كوشش به خرج مىدادند ، تا چنان شود كه رسالت خدا تحقق و جاودانگى پيدا كند ، و بر اثر آن مردمان در سايهء چنين حكومتى به سعادتها و هدفهاى عالى و نيكو برسند .
پيامبر بزرگوار ما در خط مقدم اين جبهه بود ، خاصه از آن جهت كه خاتم پيامبران و آخرين كسى بود كه به رسالت خداى متعال برگزيده شده بود . به همين جهت حكومت اسلامى و امامت دينى به دست او تأسيس شد ، و خود تصدى آن را بر عهده گرفت ، و كارگزاران خويش را به اطراف گسيل مىداشت و فرماندهى سپاه يا برگزيدن فرماندهان را خود تصدى مىكرد ، و اموال را مىگرفت و ميان مردم تقسيم مىكرد ، و به سلاطين و اميران نامه مىنوشت و آنان را به مسلمانى و تسليم شدن مىخواند ، و از آنان مىخواست كه دست از سر مردم بردارند و آنان را به حال خود واگذارند تا به اجتماع يگانه اى بپيوندند كه جز اسلام رهبرى نداشت ، و تنها رسالتهاى الهى بر آن حكم مىراند ، تا چنان شود كه مردمان از بندگى بندگان به بندگى خداى متعال درآيند .
و همين اصل اساسى علت و حكمت در تعيين وصىّ و نصّ و تأكيد بر آن بود ، تا چنان باشد كه كار دين استمرار پيدا كند ، و اسلام به همان صورت كه بود و بدون تحريف و تخريب ، يا از جريان خارج - شدن ، باقى بماند . و چنين بود كه پيامبر « ص » بارها به صراحت از وصىّ پس از خود نام برد و در اين باره به وضوح تأكيد كرد . از آن جمله است اين حديث متواتر كه از طريق تسنن و تشيع روايت شده است :

675