است : « آنچه بر سر فقيران و بينوايان مىآيد از ظلم آنان است » [1] ، و چنان كه امام حسن عسكرى « ع » گفته است : « آنانند كه زاد و معيشت فقيران و بينوايان را مىدزدند » [2] ؛ بايد با اين دسته مبارزه كنند ، و « در برابر پرخورى ظالم و گرسنگى كشيدن مظلوم » [3] ، آرام ننشينند ، تا حق بندگان محرومشدهء خدا را بگيرند ، و بقاى دين خدا را - كه بر دوش محرومان و خون فرزندان آنان بر پاى ايستاده است - تضمين كنند .
آرى ، غرض اصلى از اين همه سخن و عرضه و تأكيد ، برپايى دين خدا و نجات انسان محروم و سرگردان است ، به ويژه در عصر « غيبت » كه بشريّت به طور كلى يتيم است . و معلوم است كه اصول عمدهء دين خدا ، در عقيده ، توحيد است ؛ و در تربيت و سياست ، ولايت ( امامت حقه ) ؛ و در عمل فردى ، نماز ؛ و در عمل اجتماعى ( و جامعه سازى ) ، عدالت ؛ و ديگر عقايد و اعمال تابع اين اصول است :
1 - توحيد ، 2 - ولايت ، 3 - نماز ، 4 - عدالت ، پس بايد هدف اصلى اين باشد : ساختن جامعه اى خداپرست ، حق باور ، نمازگزار ، و عدالتگستر . . و لا حول و لا قوّة إلَّا با لله العليّ العظيم .

[1] تفسير « برهان » 2 / 135 .
[2] « مستدرك الوسائل » 2 / 322 .
[3] « نهج البلاغه » / 52 .

600