ربّه - بعد طلبه لما لا يقدر عليه - في طغيانه ؛ فهو يحلّ ما حرّم الله و يحرّم ما أحلّ الله ، لا يبالي بما فات من دينه ، اذا سلمت له الرئاسة التي قد شقي من اجلها ، فأولئك الذين * ( غَضِبَ الله عَلَيْهِمْ وَلَعَنَهُمْ وَأَعَدَّ لَهُمْ ) * عذابا مهينا [1] . .
( 1 ) امام رضا « ع » : على بن الحسين گفت : . . پس اگر عقل كسى را استوار يافتيد ، درنگ كنيد و فريب مخوريد ، تا در آن بنگريد كه آيا با عقل خود در پى هواى خويش مىرود ، يا در هواى خود از عقل خويش فرمان مىبرد ، و نيز بنگريد كه آيا رياستهاى زايل دنيا را دوست دارد يا از آنها دامن فروچيده است ؟ چه در ميان مردم كسانى هستند كه دنيا و آخرت هر دو را از دست مىدهند ؛ دنيا را براى دنيا رها مىكنند ، و برآنند كه لذت رياست باطل از لذت مال و نعمت حلال عاليتر است ، پس اين همه را به خاطر دست يافتن به رياست از دست مىدهند ، تا چنان مىشود كه قرآن مىگويد : « * ( وَإِذا قِيلَ لَه اتَّقِ الله ! أَخَذَتْه الْعِزَّةُ بِالإِثْمِ ، فَحَسْبُه جَهَنَّمُ وَلَبِئْسَ الْمِهادُ ) * » چون به او گويند : از خدا بپرهيز ، حميّت جاهليّت او را به گناه برمىانگيزد ؛ او را دوزخ شايسته است ، و آن بد جايگاهى است » . چنين كسى بىملاحظه و انديشه عمل مىكند ، و نخستين كار باطل ، او را به بدترين زيانها مىكشاند ، و خدا او را - پس از آنكه چيزى را مىطلبد كه بر آن توان ندارد - در طغيان و سركشى رها مىكند . و او آنچه را خدا حرام كرده است حلال ، و آنچه را حلال كرده است حرام مىشمارد ؛ و اگر بتواند رياستى را - كه با بدبختى به دست آورده - نگاه دارد ، هيچ در بند آن نيست كه دينش از دستش برود .
اينان كسانيند كه خدا برايشان خشم گرفته و لعنتشان كرده و عذاب خواركننده اى برايشان آماده ساخته است » . 5 - الامام الصادق « ع » : . . آفة العلماء ثمانية اشياء : الطمع ، و البخل ، و الرياء و العصبيّة ، و حبّ المدح ، و الخوض فيما لم يصلوا الى حقيقته و التكلَّف في تزيين الكلام بزوايد الالفاظ ، و قلَّة الحياء من الله ، و الافتخار ، و ترك العمل

[1] « احتجاج » 2 / 53 .

537