( 1 ) امام على « ع » - در نامه اى به بعضى از كارگزارانش : از خدا بترس و مالهاى اين مردمان را به ايشان بازگردان كه اگر چنين نكنى و دستم به تو برسد ، تو را به عقوبتى خواهم رساند كه نزد خدا ، عذر خواه كار تو باشد . و با شمشير خود تو را خواهم زد ، كه هيچ كس را با آن نزده‌ام مگر آنكه داخل آتش شده است . به خدا قسم كه اگر حسن و حسين هم كارى مثل كار تو كرده باشند ، در حق ايشان سستى روا نمىدارم ، و جانبداريى از من نخواهند ديد ، تا آنگاه كه حق را از ايشان بگيرم و باطلى را كه از ستم ايشان وجود يافته است بر طرف سازم . به خداى پروردگار جهانيان سوگند ياد مىكنم كه اگر آنچه از اموال آنان گرفته اى به صورت حلال به من تعلق داشت و آن را براى كسانم به ميراث مىگذاشتم ، هرگز مايهء شادى خاطر من نمىشد . پس مواظب خود باش ، كه تو چنانى كه گويى به پايان كار رسيده و در زير خاك مدفونشده اى ، و كارهايت در جايى بر تو عرضه شده كه ستمگر بانگ حسرت بر مىدارد ، و آنكه روزگار خود را تباه كرده آرزوى بازگشت مىكند ، و وقت وقت فرار نيست . 3 - الامام علي « ع » - قدم عليه عقيل ، فقال للحسن : « أكس عمّك ! » فكساه قميصا من قمصه ، و رداء من أرديته . فلمّا حضر العشاء فاذا هو خبز و ملح ، فقال عقيل : ليس ما ارى . فقال : « أو ليس هذا من نعمة الله ؟ فله الحمد كثيرا » . فقال ( عقيل ) : أعطني ما أقضي به ديني ، و عجّل سراحي حتى أرحل عنك . قال : « فكم دينك يا ابا يزيد ؟ » قال : مائة الف درهم . قال : « و الله ما هي عندي و لا أملكها ، و لكن اصبر حتى يخرج عطاي فأواسيكه ، و لو لا انّه لا بدّ للعيال من شيء لأعطيتك كلَّه » . فقال عقيل : بيت المال في يدك و انت تسوّفني الى عطائك . و كم عطاؤك و ما عسى يكون و لو أعطيتنيه كلَّه ؟
فقال : « ما أنا و انت فيه الا بمنزلة رجل من المسلمين - و كانا يتكلَّمان فوق قصر الامارة ، مشرفين على صناديق اهل السّوق ، فقال له علي « ع » : - ان أبيت يا ابا يزيد ما اقول ، فانزل الى بعض هذه الصّناديق ، فاكسر أقفاله

380