( 1 ) مرا به تو حاجتى است . گفت : « آن را بر زمين بنويس ، كه من آشكارا ناراحتى را در تو مىبينم » . او بر روى زمين نوشت : من فقير و نيازمندم . على گفت : « اى قنبر ، دو حلَّه براو بپوشان » . پس آن مرد اشعارى سرود كه معنى آن چنين است :
بر من حلَّه هايى پوشانيدى كه زيباييهاى آن كهنه مىشود ، و من از ستايش بر تو حلَّه هايى خواهم پوشانيد ( كهنه ناشدنى ) .
اگر به ستايش نيكوى من دست يا بى ، به مكرمتى دست يافته اى كه چيزى را جانشين آن نخواهى كرد .
ثنا و ستايش ياد صاحب آن را زنده نگاه مىدارد ، همچون باران كه ترى و طراوت آن دشت و كوهستان هر دو را زنده مىكند .
اين كار نيكى را كه بدان دست يازيدى هيچ گاه فرومگذار ، كه هر بنده در مقابل آنچه كرده است پاداش مىبيند .
آنگاه على « ع » گفت : « به او يك صد دينار بدهيد ! » و چون گفتند : يا امير المؤمنين ! او را بينياز كردى گفت : از پيامبر شنيدم كه گفت :
« مردمان را در مراتب خود جاى دهيد . . » . سپس گفت : « از كسانى در شگفتم كه با مال خود بندگانى مىخرند ، ولى با كار نيك خود به خريدن آزادگان نمىپردازند » . 4 - الامام الصادق « ع » - عن اسحاق بن ابي ابراهيم قال : كنت عند ابي - عبد الله « ع » و عنده المعلَّى بن خنيس ، اذ دخل عليه رجل من اهل خراسان فقال : يا ابن رسول الله ! . . قد قلّ ذات يدي و لا أقدر أتوجّه الى اهلى إلَّا أن تعينني ! فنظر ابو عبد الله يمينا و شمالا و قال : « ألا تسمعون ما يقول اخوكم ؟ إنّما المعروف ابتداء ، فأمّا ما أعطيت بعد ما سأل ، فانّما هو مكافأة لما بذل لك من [ ماء ] وجهه . . و قد قال رسول الله « ص » : و الَّذي فلق الحبّة ، و برأ النّسمة ، و بعثني بالحقّ نبيّا ، لما يتجشّم من مسألته ايّاك ،

342