خاطر پيدا مىكند و خوشبخت و خوشوقت مىشود ؛ و علاوه بر آن ، وارد فردوسى مىشود كه براى پرهيزگاران آماده شده است . و اگر فاسق و فاجر بوده ، و به كسب رذايل و زشتيها پرداخته ، و كارهاى بد كرده است ، با آنها قرين مىشود و زندگى مىكند ، و هر وقت به كارهاى بد خود و به گناهانى كه از او در زندگى دنيا سر زده است مىنگرد ، بدبخت و بدوقت مىشود ؛ و علاوه بر آن به دوزخ درمىآيد كه بد جايگاهى است . پس زندگى ديگر ، چيزى جز ادامه و تجسم و تحقق يافتن ديگرى از همين زندگى دنيايى نيست .
از اين اعتقاد ، دست كم ، سه امر زير نتيجه مىشود كه حايز اهميت فراوان است :
1 - اين اعتقاد بر آدمى واجب مىسازد كه نسبت به اين زندگى نظرى مثبت داشته باشد ، و آن را شيرين و بارور تصور كند ، بدان جهت كه مزرعه اى براى زندگى ديگر است ؛ پس لازم است كه از آن خوب و فراوان بهره بردارى كند ، و خود را از تنبلى و نوميدى و منفىنگرى نسبت به زندگى برهاند ، و آمادهء آن شود كه همهء اوقات و لحظه ها و موهبتها و نيروها و امكانهاى خود را به بهترين وجه به كار گيرد .
2 - نيز اين اعتقاد بر آدمى واجب مىكند كه خود را - به صورت كامل - آمادهء پذيرفتن مسئوليتهاى سنگين سازد ، و فعّال و ثمربخش و مثبت باشد ، چه مىداند كه كار با گذشتن روزهاى گذران اين دنيا به پايان نمىرسد ، بلكه در زندگى جاودانى ديگرى ادامه پيدا مىكند ، كه در آنجا محاسبه دقيقتر ، و دليل گريبانگيرتر ، و دريغ و افسوس بيشتر است ، و پاداش تمامتر .
و اين همه - چون از روى بصيرت و يقين باشد - آدمى را آرمانخواه و كمالطلب و هدفدار مىسازد ، كه به عمل اندك خرسند نمىشود ، بلكه نهايت كوشش خود را در آن به كار مىبرد تا همه جا را از فضيلت و خير پر كند .
3 - و چون چنين باشد ، چيستان جهان بزرگ براى او گشوده مىشود ، و راز بزرگ حيات را كشف مىكند . . .

773