پيامبران معروف جانشينانى داشته‌اند كه پس از ايشان به پراكندن آموزشهاى آنان - به همان گونه كه بوده است - پرداخته‌اند ، و سبب باقى ماندن آن آموزشها شده‌اند ، و آيينها را به صورتى مورد عمل قرار داده‌اند كه فراموشى و تحريف و تبديل در آنها راه نيابد . و اين امرى دانسته است ، كه قرآن كريم در چندين جا ، هنگام سخن گفتن از پيامبران و جانشينان ايشان ، ياد كرده است ، از جمله :
سورهء بقره ( 2 ) ، آيه هاى 127 ، 136 ، 140 .
سورهء آل عمران ( 3 ) ، آيه هاى 34 - 33 ، 84 .
سورهء نسا ( 4 ) ، آيهء 54 .
سورهء مائده ( 5 ) ، آيه هاى 12 ، 25 .
سورهء اعراف ( 7 ) ، آيه هاى 142 ، 151 - 150 .
سورهء يونس ( 10 ) ، آيه هاى 89 - 87 .
سورهء طه ( 20 ) ، آيه هاى 36 - 29 .
سورهء مؤمنون ( 23 ) ، آيه هاى 48 - 45 .
سورهء شعرا ( 26 ) : آيه هاى 36 - 13 .
سورهء نمل ( 27 ) ، آيهء 40 .
سورهء قصص ( 28 ) ، آيهء 35 .
سورهء يس ( 36 ) ، آيهء 14 .
و . . .
2 - و از آنجا كه با اسلام ، شريعت به پايان رسيده است ، و پيامبرى بعد از پيامبر بزرگوار ما و پرورشگرى خدايى پس از رحلت او نخواهد بود ، بنا بر اين در دين اسلام ، بر امر « وصايت » و جانشينى تأكيدى بيشتر و سختتر شده است .
پيامبر « ص » بارها - چنان كه معروف است - به « وصايت » اشاره كرده است ، و از اين جمله است « حديث ثقلين » ، كه در كتابهاى همهء مسلمانان ، به اسناد شيعه و سنى ، به شمارى كه بر حدّ « تواتر » به كرات فزونى دارد ، روايت گشته است .
در اين حديث پيامبر خدا « ص » چنين گفته است :
إنّي تارك فيكم الثّقلين ، ما ان تمسّكتم بهما لن تضلَّوا بعدي ، احدهما اعظم من الآخر ، كتاب الله و عترتي .

48