چه اگر بر بهرى از آن ذاتيات اقتصار كنند مثلا بر جسم نامى و باقى ذاتيات مانند حساس و متحرك بارادت ياد نكنند جواب سؤال بتمامى نگفته باشند چه سؤال از كمال حقيقت مسئول عنه بوده است و اين سخن نه كمال آن حقيقت است بل بهرى پس اين جواب نه نفس جواب ما هو است بل داخل در جواب ما هو است و اگر زيادت بر آنچه مجموع ذاتيات مشترك باشد ايراد كنند مانند ناطق كه ذاتى خاص است به انسان يا صهال كه ذاتى خاص است بفرس سخنى فضله غير جواب با جواب اضافت كرده باشند از بهر آنك سؤال از آن مجموع يك سؤال فرض كرده ايم و جواب يك سؤال يك جواب تواند بود و اگر به مثل سائل گفته بودى كه انسان چيست و فرس چيست تا سؤال دو بودى آنگاه بجواب هر يكى ذاتى خاص مسئول عنه كه واقع است در طريق ما هو ايراد بايستى كرد اما اين قسم بعينه قسم دوم بودى كه سؤال از يك يك كلى كرده باشند بانفراد چنانك ياد كرديم و نه چنان است بلك اينجا سؤال از جمله بر سبيل اجتماع يك سؤال است و چون مسئول عنه چيزهاى بسيار بود كه بحقيقت متفق باشند و بعدد بسيار مانند اين مردم و آن مردم و زيد و عمرو جواب هم بان ذاتى بود كه كمال ماهيت آن چيزها بود و آن انسانست در اين صورت و اين جواب بعينه همان جواب بود كه در صنف اول كه مسئول عنه يك چيز جزوى بود گفته آمد پس مقول در جواب ما هو سه صنف است يكى آنچه در حال خصوصيت و در حال شركت گويند و آن جواب يك جزوى است به تنهائى و جواب جزويات بسيار كه بحقيقت متفقند و بعدد بسيار چه در هر دو حال جواب تمام ماهيت آن جزويات است كه واحد و كثير در آن يكسانند و چون اختلاف در ميان بعوارض غير ذاتيست در جواب ما هو كه مطلوب سائل ذاتيات تنها بوده

25