كسانى كه حافظ عقايد و قوانين و نظام اجتماعى اسلام هستند مانند خواجه نصير [1] و علامه [2] كه خدمت شايان و نمايانى كرده‌اند اگر بميرند خلاى به وجود مىآيد . اما من و جناب عالى براى اسلام چه كرده‌ايم كه اگر مرديم مصداق اين روايت باشد ؟ هزار نفر از ما بميرد هيچ خبرى نمىشود . ما يا فقيه نيستيم حق فقه ( يعنى آن طور كه بايد بود ) و يا مؤمن نيستيم حق ايمان .
مقاومت در مبارزه‌اى طولانى هيچ عاقلى انتظار ندارد كه تبليغات و تعليمات ما به زودى به تشكيل حكومت اسلامى منتهى شود . براى توفيق يافتن در استقرار حكومت اسلامى احتياج به فعاليت هاى متنوع و مستمرى داريم . اين ، هدفى است كه احتياج به زمان دارد . عقلاى عالم يك سنگ اينجا مىگذارند تا بعد از دويست سال ديگرى پايه‌اى بر آن بنا كنند و نتيجه‌اى از آن به دست آيد خليفه به پير مردى كه نهال گردو مىكاشت گفت : . پير مرد ! گردو مىكارى كه 50 سال ديگر و بعد از مردنت ثمر مىدهد ؟ . در جوابش گفت : . ديگران كاشتند ما خورديم ، ما مىكاريم تا ديگران بخورند .
فعاليت هاى ما اگر هم براى نسل آينده نتيجه بدهد بايد دنبال شود . چون خدمت به اسلام است و در راه سعادت انسانهاست و امر شخصى نيست كه بگوئيم چون حالا به نتيجه نمىرسد و ديگران بعدها نتيجهء آن را مىگيرند به ما چه ربطى دارد ؟ ! سيد الشهداء ( ع )

[1] محمد بن حسن طوسى معروف به « خواجه نصير » و « محقق طوسى » ( 597 - 672 ه . ق . ) از علما و دانشمندان مشهور اسلام . در فلسفه و كلام و رياضيات و هيئت سرآمد اقران بوده است . علامه حلى ، قطب الدين شيرازى و سيد عبد الكريم بن طاوس از شاگردان وى بوده‌اند آثار ارزشمندى از او به جاى مانده است مانند شرح اشارات ، تجريد الاعتقاد ، تحرير اقليدس ، تحرير مجسطى و اخلاق ناصرى .
[2] آية اللَّه شيخ جمال الدين حسن بن يوسف بن على بن مطهر حلى ( 48 - 726 ه . ق . ) فقيه ، محدث ، مفسر ، متكلم ، اديب ، جامع معقول و منقول و رئيس اماميه در عصر خود ، شهرت « علامه » از اختصاصات اوست . وى نزد بزرگان شيعه و سنى تلمذ جست . از جمله استادانش محقق حلى ، خواجه نصير الدين طوسى ، سيد احمد بن طاوس ، و شيخ نجيب الدين بوده‌اند ، و خواجه نصير از درس فقه او استفاده كرده است . پسر وى ، فخر المحققين ، نيز از شاگردان پدر بوده است . از آثار اوست : تبصرة المتعلمين ، المختلف ، قواعد و تذكره الفقهاء در فقه ؛ كشف المراد فى شرح تجريد الاعتقاد در كلام ؛ الفين در اثبات امامت ؛ المختصر در رجال و تلخيص الكشاف در تفسير .

134