مىسازد ، انفاق تا سرحد ريشه كن كردن فقر از جوامع اسلامى است كه بايد در اجتماع مسلمان فقير و مستمند يافت نشود .
اگر چنين احتمالى داديم ، قهرا كمك به كشورهاى غير اسلامى و انفاق براى ريشه كن ساختن فقر در سطح آن كشورها ، مورد ترديد خواهد بود . اما عموم آيات ، آن موارد را نيز شامل است ، يعنى اگر امكان كمك باشد ، مطابق آيات فوق ، بايد به آن كشورها نيز كمك كرد . چنان كه در تاريخ اسلام نيز اين امر واقع شده است . و عمر بن عبد العزيز ، در دوران حكومت خود ، همين كار را كرد و هيچ يك از فقهاى اسلام به او اعتراض نكرده‌اند :
« يحيى بن سعيد مىگويد : عمر بن عبد العزيز مرا مأمور وصول ماليات افريقا كرد . من ماليات آنجا را وصول كردم و به جستجوى مستمندان برخاستم ليكن يك تن بينوا نيافتم و كسى را پيدا نكردم كه از من چيزى به پذيرد ، چرا ؟ چون عمر بن عبد العزيز - بنا به نقل مالك بن انس و پيروان او همهء مردم را بىنياز كرده بود ، از اين رو با آن اموال بردگانى خريده آزاد كردم و ولاء آنها را براى مسلمانان قرار دادم [1] .

[1] سيرهء عمر بن عبد العزيز - ص 59 ، تأليف ابو محمد عبد اللَّه ابن الحكم متوفاى سال 214

54