در آيهء دوم و پنجم از اضرار به زنهاى مطلقه بطور عموم خواه از لحاظ جسمانى و خواه از لحاظ شخصيت جلوگيرى مىكند . و همچنين آيات ديگر . مثلا آيه اى كه مىگويد به نويسندهء سند و گواه نبايد ضررى رسد به اصطلاح با مفهوم موافق مىگويد هيچ گونه ضررى از يكى به ديگرى نبايد جائز شمرده شود زيرا وسيله بودن به ضرر اهميت طبيعيش كمتر از سبب حقيقى ضرر مىباشد .
آيه اى كه مىگويد * ( فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ وَلا تَنْهَرْهُما ) * : به پدر و مادر خود اف نگوييد و پرخاش نكنيد با مفهوم موافق بطور حتم اثبات مىكند كه آنان را نبايد زخمى كرد و كشت و صدمهء شخصيتى بدانان وارد ساخت .
موضوعاتى كه در آيات مزبوره مطرح شده و از اضرار در آنها نهى وارد شده است در مقابل ساير شئون با اهميت انسانها آن اندازه قابل اهميت نمىباشد و در حقيقت تمام آن آيات به اضافهء اين كه مسائل رايج آن دوران را مطرح نموده و از اضرار در آن موارد جلوگيرى نموده است ضمنا هر گونه ضرر را ممنوع مىسازد .

125