مواردى صدق مىكند كه زمينهء اصلى خداشناسى و خدا پرستى است ولى از آن جهت كه موضوع ديگرى ، كوچكترين دخالتى در توجه روحى انسان به خدا پيدا كرده مشمول شرك شده است .
اگر در عبادت خداوند يكتا كوچكترين هواى نفسانى دخالت كند شرك اطلاق مىگردد . در دو آيهء ذيل :
1 - * ( أَ رَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَه هَواه أَ فَأَنْتَ تَكُونُ عَلَيْه وَكِيلًا . ) * الفرقان : 43 2 - * ( أَ فَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَه هَواه وَأَضَلَّه الله عَلى عِلْمٍ . ) * الجاثية : 23 ملاحظه مىشود كه از هواى نفسانى خدا تعبير شده است ، در صورتى كه ميلياردها خداشناس و خداپرست در هوى و هوسهاى نفسانى غوطه ورند و مشرك اصطلاحى هم به هيچ وجه بدانان اطلاق نمىگردد .
بنا بر اين آياتى كه كلمهء شرك و مشرك را به اهل كتاب نسبت داده است به منظور شرك و مشرك اصطلاحى نخواهد بود . روشنترين دليل اين مدعا همان آيات قرآنى فراوانى است كه مشركين اصطلاحى ( بت پرستان ) را در مقابل اهل كتاب قرار داده است ، چنان كه بيان نموديم .

12