است كه مىگوييم حقوقهائى كه تا كنون براى بشريت وضع شده است فقط و فقط توانسته تا حدود زيادى از مزاحمت افراد در زندگانى با همديگر جلوگيرى نمايد و اما در تكامل شخصيت انسانها حتى قدمى هم نتوانسته است بردارد .
3 - ضرر ناشى از خود مقررات و قوانين موضوعه براى زندگانى فردى يا اجتماعى :
با كمى دقت در علل و انگيزه هاى مقررات و قوانين ، اين نتيجه را مىگيريم كه مقررات و قوانين هر گز نمىتواند به ضرر انسان يا انسانها بوده باشد . براى توضيح اين مطلب مجبوريم وضع انسان در حال انفرادى و انسان در حال زندگانى دسته جمعى را از نظر بگذرانيم .
با توجه به اين كه زندگانى انسانى در اين جهان با عظمت هستى ، كه نشانه هاى حكمت از تمام پديده هاى آن آشكار است ، و نظم و ترتيبى كه در آن حكمفرما است ، نمىتواند بيهوده باشد ، مخصوصا از نظر تمام اديان الهى كه در تاريخ بشريت بروز نموده‌اند ، اين اصل روشن مىشود كه انسان بايستى در زندگانى خود به خور و خواب و خشم و شهوت قناعت

142