2 - ضرر ناشى از خود انسانها به هم ديگر در نتيجهء تنازع در بقا و هوى و هوس :
انسان با جهرهء طبيعى كه دارد جز يك حيوان باهوشتر و متفكرتر چيزى نيست .
طبيعت مادى انسانى غير از « خود طبيعى » محور و ملاكى براى زندگانى ندارد . و به عبارت ديگر و مختصرتر انسان با نظر به قيافهء طبيعى او فقط از اين فورمول پيروى خواهد كرد كه :
« همهء وسيله و هدف من » ، مقتضاى اين فورمول تزاحم و تصادم و تنازع در بقا است و با فرض صحت فورمول مزبور طرفدارى از انسانيت و مقام انسانى عالى و نوع پرستى و گذشت در راه آرمانهاى نوع انسانى اشعارى هستند كه خود سرايندگان آگاه آنها بهتر مىدانند كه يا مردم را گول مىزنند يا آرزوهاى خامى در سر مىپرورانند كه هر گز جامهء عمل نخواهد پوشيد .
بنا بر اصل تنازع ، ضررهاى ناشى از انسانها به هم ديگر از يك جهت شبيه به ضررهاى ناشى از جريان قوانين طبيعت بوده و از جهت ديگر تلختر از آن مىباشد ، زيرا ضررهاى وارده

140